Zoekresultaten voor: dwarsligger

“Dwarsliggers houden het spoor recht”… met dat gezegde probeerde hij aan de puber duidelijk te maken dat door (ver)binding – ook politiek gezien – minder makkelijk ontsporingen plaats kunnen vinden.

Hij legde haar uit dat zijn bekenden en (fb) vrienden er de meest uiteenlopende en verschillende gedachtepatronen op nahielden. Hij was blij met hen doordat ze hem in staat stelden kennis te nemen van de vaak sterk uiteenlopende gedachten en overtuigingen. Hen gezamenlijk op de koffie vragen was gelijk aan het vragen om moeilijkheden, de onderlinge religieuze en politieke voorkeuren bijvoorbeeld riepen gegarandeerd wrijving, zo niet meer op. Ja…, in het donker, het licht uit, waarin ze elkander niet zouden zien of herkennen, dat zou een wereld van verschil maken. Hij gaf zichzelf het recht alles te mogen denken, VRIJ te mogen zijn in zijn denken, ongeacht of het nu politiek links- of rechts was, radicaal, extreem of gematigd, religieus of atheïst is. “Je mag alle kleuren denken, zonder een kleur te zijn” zo vertelde hij haar.

‘Oh, dus die mensen hebben rode lijntjes naar elkaar toe lopen terwijl jij een groen lijntje naar elk apart hebt’ zei ze, nadat ze er even over gedacht had. ‘Ja’ zei hij.. ‘ik sta mij toe vrij te zijn in mijn gedachten, ik ben een echte dwarsligger en die houden het spoor recht”.

“Ik ben een revolutie aan het maken” … aan het woord is Wim Tilburgs, een boom van een kerel, en wat voor revolutie. Vier jaar geleden, op 3 juni 2015, was de maat voor de nu 58-jarige Wim letterlijk en figuurlijk vol. “Ik was simpel gezegd bezig om dood te gaan” vervolgt Wim zijn relaas.

Door zijn toenmalige leefstijl en houding zou dit onherroepelijk ook het resultaat geweest zijn. Behoorlijk overgewicht, zwaar aan de medicijnen en als Libanon-veteraan lijdend aan de naweeën van zijn uitzending eind ’81 naar dat gebied. Wim kwam nauwelijks zijn stoel nog uit en door zijn ongezond eetpatroon was het wachten op een toesnellende radicale finale. Dwarsligger, zelfdenker maar vooral doener Wim draaide een knop bij zichzelf om, begon zijn gevecht tegen zijn ziekte en dat met een volhardendheid die zeer succesvol bleek. Een ander eetpatroon en andere levenshouding zorgde voor een tientallen kilo’s lichter lichaam en bevrijdde zichzelf daarmee ook van zijn diabetes 2.

De stichting ‘jeleefstijlalsmedicijn’ is het resultaat van zijn inspanningen en timmert behoorlijk aan de weg. De website genereert tienduizenden bezoekers per week en de Facebookpagina telt rond de 5000 volgers. Anders in het leven staan maar ook het denken anders definiëren, zelf denken en niet braafjes meehobbelen in de farmaceutische pillen en poeders aanpak. Ziek zijn is topsport is een uitdrukking van Wim, en zijn verhaal wordt toenemend en door steeds meer kritische artsen onderschreven. De Belgische medisch antropoloog, Prof. Dr. Reginald de Schepper verwoordde het als volgt: “Wat Wim zegt is baanbrekend, niet enkel omwille van de inhoud maar ook de vorm (een bottom-up benadering waarin patiënten zelf het initiatief nemen en andere patiënten ondersteunen, in samenwerking met artsen en onderzoekers). Dit is een ware paradigma shift (om de terminologie van Thomas Kuhn te gebruiken).”

Op 7 februari 1992 werd het Verdrag van Maastricht ondertekend dat op 1 november 1993 in werking trad. Door dit verdrag werd de al gecreëerde drie-eenheid, de Europese Gemeenschap, de Euratom en de EGKS tot één geheel gevormd. Een alles overkoepelende Europese Grondwet (die men niet zo genoemd wilde hebben) zou de volgende stap zijn tot het komen van dat nieuw geordende Europees Rijk.

Oorlog is Misleiding en Bedrog, Fre Morel- Uitgeverij Papieren Tijger, Breda

Het vormen van een grenzeloze Economische Unie was een van de noodzakelijke maatregelen om tot dit eenheidsgedrocht te komen. De gelijkschakeling van de Europese valuta was een logische opvolgende stap. De munten van alle twaalf deelnemende landen zoals Marken, Franken, Guldens, etc. werden vervangen voor de eenheidsmunt €uro waarvan men op 31 december 1998 de (tegen)waarde bepaalde.

Op 1 januari 2002 rolde deze munt alle voorgaande valuta van de Europese betaaltafels en toonbanken, ook in Griekenland en Italië, landen die per definitie en haast traditioneel er nooit in geslaagd waren hun munteenheid te harden of een sluitende begroting te hebben. De financiële situatie van Griekenland was te vergelijken met chronische economische chaos maar door toedoen van Goldman-Sachs, de machtige investeringsbank, werd het land in staat gesteld haar huishoudboekje op orde te brengen en zo wél in te kunnen stappen bij de Economische Unie. Dit alles lukte met behulp van Antigone Loudiadis, een – volgens sommige bronnen meedogenloze – (top)vrouw van Goldman-Sachs.

Zij creëerde met de door haar bedachte Credit Default Swaps een financieel product waarmee de megatekorten en schulden buiten de boekhouding gehouden kon worden. Het Televisieactualiteitenprogramma Brandpunt van de KRO besteedde aan de praktijken van deze Banksters op zondag 11 december 2011 aandacht. In de door Bart Ruijs, Myrthe Buitenhuis en Huub Floor gemaakte reportage sprak presentator Sven Kockelmann met Marc Roche, economisch journalist van het Franse blad Le Monde die niet alleen de rol van Antigone (Addy) Loudiadis toelichtte maar ook die van Mario Monti, de in 2011 aangetreden Italiaanse premier, Lucas Papademos, de (eveneens in 2011 aangetreden) Griekse premier en Mario Draghi, de (eveneens in 2011 aangetreden) president van de Europese Centrale Bank (ECB). Alle drie waren nauw betrokken bij Goldman Sachs’.

De zogenoemde Credit Default Swaps zijn volgens Marc Roche niets anders als onlogische constructies en voor hem en andere financieel kundigen onbegrijpbaar. Wat – zoals Sven Kockelmann het omschreef – “een soort van verzekering voor investeringen of speculaties met een hoog risico” zou moeten zijn is in werkelijkheid niets anders als een Optische Illusie. Door deze malafide en criminele handelswijze zijn de belangrijkste bestuursposten van Griekenland en Italië én de hoogste bestuurspost binnen het ECB in handen gekomen van de in 1869 door de in 1821 in Frankfurt am Main geboren en van oorsprong Duits-Joodse Marcus Goldman opgerichte zakenbank Goldman Sachs. Goldman Sachs’die volgens Marc Roche “alle karakteristieken bezit van een geheim genootschap”.

In verschillende opvolgende afspraken en verdragen zou de Europese Grondwet in 2005 zijn beslag krijgen. Volledig tegen de verwachting in stemden de burgers van twee landen die wél in de gelegenheid waren gesteld om hun stem te laten horen tégen deze onzalige grondwet en kon men (zij het met veel tandengeknars) niet anders doen dan een nieuwe poging wagen om door misleiding goedkeuring te krijgen. Een poging die twee jaar later werd ondernomen, én met succes! Op 12 december 2007 zag in Lissabon het Verdrag van Lissabon het licht. Op deze datum werd, zij het onder een andere noemer en met wat kleine cosmetische aanpassingen, de eerder in 2005 door Nederland en Frankrijk afgestemde Grondwet getekend.

De vlag en het volkslied mochten van de Nederlandse overheid niet als symbolen in het nieuwe verdrag terugkeren en het verdrag mocht niet het karakter van een grondwet dragen. Kei-harde voorwaarden die boterzacht en leugenachtig bleken waarmee de burgers opnieuw misleid werden. Op 12 september 2008 liet het ANP-persbureau weten dat de commissie constitutionele zaken van het Europese Parlement ermee ingestemd had dat de Europese 12-sterrenvlag en het volkslied (Ode aan de vreugde uit de negende symfonie van Beethoven) een prominentere plaats zouden innemen in de EU!

Ondanks dat het aantal lidstaten uitgebreid is blijft het aantal vijfpuntige sterren op de Europese vlag twaalf, omdat dit aantal zogezegd “traditioneel een symbool is van perfectie, volledigheid en eenheid.”

Onder het motto “Eénheid in verscheidenheid” zouden de tot dan toe officieel soevereine staten met hun ondertekening van het Verdrag van Lissabon zichzelf in staat van ontbinding stellen. De invloed en macht van de nationale parlementen werd hiermee in handen gegeven van een Europese Superstaat die zich op een angstaanjagend wurgende wijze verder over alle Wereldburgers zal uitstrekken. Alleen de Ierse burgers en wat nieuw toegetreden Oostblokstaten konden nog roet in het eten gooien. Op 12 juni 2008 stemde de Ierse bevolking nog massaal tégen het verdrag, een uitslag die niet geaccepteerd werd door de machten die koste wat kost een Europese Superstaat nastreefden.

Met achter de schermen geuite economische en politieke chantage en met gebruik van gerichte propaganda werd de bevolking onder druk gezet. Op 2 oktober 2009 leverde een nieuwe volksraadpleging het gewenste ja op, waarna het op 1 december 2009 in werking trad. De laatste grootste dwarsligger was de onwillige president Vaclav Klaus van Tsjechië. Klaus was een groot tegenstander van het Verdrag van Lissabon, de Europese Grondwet en was van mening dat ondertekening van dit verdrag de ontbinding van Tsjechië zou inhouden waardoor het zijn soevereiniteit zou verspelen.

De ontbinding van de natiestaten was een van de hoofddoelstellingen van Jean Omer Marie Gabriel Monnet, één van de vaders van de Europese Gemeenschap, “de Europese naties moeten naar een superstaat worden geleid zonder dat de bevolking van die naties precies begrijpt wat er gebeurt. Dit kunnen we bereiken door achtereenvolgende stappen te zetten die we vermommen als stappen die een economisch doel hebben, maar die uiteindelijk en onomkeerbaar tot een federatie zullen leiden. Via de weg van het geld kan Europa binnen een paar jaar een politieke unie worden.” De invoering van de eenheidsmunt EURO was de belangrijkste stap in die reeks van stappen. Jean Monnet was behalve bankier en internationaal ondernemer, een invloedrijke adviseur die de politieke richting van Europa wist te beïnvloeden zonder zelf actief in de politiek gezeten te hebben, zonder ooit een ministerspost te bezetten.

Deze utopist die een grenzeloze wereldorde voorstond onderhield al sinds de Eerste Wereldoorlog goede relaties met de invloedrijke Engelse bankier Siegmund Warburg en er zijn diverse directe verbindingen te leggen naar andere grote bankiershuizen als Kühn, Loeb, Schiff, maar ook naar politici van formaat als Winston R. Churchill, etc. Al met al niet bepaald democratische instituten die de burger enkel op zijn rentabiliteit beoordelen en waar hebzucht het motto is.