Daar moet ik eind mei 2021 onwillekeurig aan (terug) denken, aan de geplande revolutie met die bloemennaam, ook wel Jeans- danwel Denimrevolutie genoemd zoals ze gepopulariseerd is, de mislukte revolutie van 2006 in Wit-Rusland.
Activist van dat moment was Mikita Sasim, hij was het gezicht behorende tot de – als jeugdbeweging omschreven – protestgroep Zubr. Het doel was om door middel van en volgens model van de Oranje-, Rozen- en Tulprevoluties president Alexander Lukashenko uit het Wit-Russische zadel te wippen. Het plan slaagde (toen) niet maar zoals altijd is ook hierbij, “resultaten uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst” .. wat toen niet was kan altijd nog komen.
Het is als met verrotte eiren, je ruikt ze zodra je een tik op de schaal geeft, neem nu het recente vliegtuigkaapverhaal waarbij een militante knuppel met de naam Roman Protasevich onderweg uit het toestel is geplukt. Deze zaak stinkt niet alleen rot, maar is een tot in de kern bedorven en ziekmakend verhaal van een – door de politiek correct elkaar naschrijvende media – tot mensenrechten activist verheven Azov-bataljon rechtsextremist.
Goed onderzoekende journalisten zouden zo maar eens tot de verrassende conclusie kunnen komen dat Protasevich als de nieuw geboren Sasim gezien moet worden en het zou me totaal niet verbazen als de (o.a. door smeervink Soros gefinancierde) Centre for Applied Nonviolent Action and Strategies (CANVAS) achter de schermen massief trekt en aanstuurt.
Geen club die bloemen kweekt maar onrustzaa(i)d en burgerbloed vergiet, nix is wat het lijkt, beware: “We shall not sleep, though poppies grow, in Flanders fields” – let them be blue in Belarussia, don’t harvest red Cornflowers.