Home » Columns (Pagina 2)

Categoriearchief: Columns

Blonde Greetje

“Hoe is het met je” is het eerste wat ze me glimlachend vraagt als ik de kamer binnenstap. Ze zit met haar rug half naar me toegedraaid aan de eetkamertafel in het achterdeel van de woonkamer. Terwijl ik op haar toeloop draait ze langzaam haar stoel mijn richting uit en vanuit haar stoel strekt ze haar armen uit en naar mij toe om me een welkomstknuffel te geven.

“Leuk je te zien, wil je koffie?” gaat ze verder nadat ik haar warme knuffel beantwoord heb. Terwijl ik tegenover haar aan tafel op een stoel plaatsneem zet Cor, haar man, een koffiemok onder de Senseo. Ik leg m’n schrijfblok met pen tussen Greetje en mezelf boven op het tafelblad en leun met open oog en oor naar haar voorover.

Ze had me een tijdje terug een appje gezonden met de vraag of ik misschien een stukje voor haar wilde schrijven. We spraken af en die ochtend stond ik tegen tienen bij haar voordeur, drukte op de bel waarna Cor de deur opende. Met hem voorop liep ik door de korte gang naar de kamer en zag rechts in de trapopgang hoe een kronkelende witte buis van fors formaat zich boven de treden een weg naar omhoog zocht. Het was de traplift die kort tevoren zijn intrede had gedaan in het huis van Cor en Greetje, twee goede vrienden van vroeger helemaal tot aan nu toe. Cor de fotograferende buschauffeur en fanatiek 2CV eenden-liefhebber en blonde Greetje, tot voor kort betrokken medewerker in het Refaja Ziekenhuis in Knoal.

Nadat Cor de koffie voor onze neus geparkeerd heeft luister ik naar het verhaal van Greetje, een bewogen verhaal waar ik voor een groot deel al bekend mee ben, het verhaal waarvan ze mij nu vraagt of ik dat voor haar wil optekenen om dit openlijk en met een groter publiek te delen. Nee, niet omdat ze zo’n egocentrisch mens is of dat ze zo graag de loftrompet over zichzelf laat blazen, nee, ze lijdt ook niet aan grootheidswaanzin of zelfoverschatting, alles behalve dat! Greetje lijdt aan ALS, een ongeneeslijke, progressief dodelijke ziekte en de dagen van deze lieverd op deze aarde zijn letterlijk uitgeteld.

De nu 63-jarige Greetje kwam met de achternaam Brongers in het Winschoter Sint Lucas op deze wereldbol, groeide op in de Bomenbuurt, ging naar de Dwingelooweg- en Tromplaanschool in hetzelfde stadje en vond daar in Cor Heemstra haar schatje. Greetje, het was toen ook al een lief, ritmisch, gymnastisch en heupswingend meisje. Ze ging stijldansend door het leven, een passie die ze bij Lien Wolters perfectioneerde en later bij dansschool Jansen in het centrum van Sodom verder bijsleep, steekt haar neus graag in een goed boek en leent haar oor aan goede muziek, met Fleetwood Mac als voorkeur.

Naast echtgenoot van Cor is ze trotse en zorgzame moeder van Ruud en Marlous en daarnaast ook nog eens een lieve oma. Greetje, ik ken haar als een absoluut lief en positief mens “ik ben een heel gelukkig mens, we hebben geen kommer en kwel gekend, we hebben geen armoede gehad, we zitten niet in een gruwelijke oorlog maar ik wou zo graag net zo oud worden als mijn moeder nu is, negentig is die lieverd nu, maar dat gaat me helaas niet meer lukken. Ik lijd aan ALS, Amyotrofische Laterale Sclerose, een progressieve ziekte van de zenuwcellen waarbij de spieren geleidelijk aan uitvallen, ook de ademhalingsspier en op dat onvoorspelbare en aankomende moment valt voor mij dus definitief het doek.”

“Weet je, mijn vader is aan deze ziekte gestorven en ik ben er in mijn achterhoofd altijd op bedacht geweest de symptomen ervan te herkennen, signalen zoals plotsklaps moeilijker lopen, vallen en struikelen. Het was daarom ook dat ik begin 2021 bij de specialisten aan de bel trok, ik heb erop gehamerd dat wat mijn vader had een erfelijk component is waarmee rekening gehouden moet worden maar drie opeenvolgende neurologen probeerden me blij te maken met een dood vogeltje, ze stuurden me naar huis terug met de boodschap dat het geen ALS was. Ook Cor hoopte met hen mee dat zij gelijk hadden maar mijn intuïtie leerde me dat het toch anders in elkaar stak, ik bleef aandringen op grondige screening en in juli 2022 werd mijn intuïtie bevestigd, ik leed wel degelijk aan ALS.”

“Ik heb vroegtijdig afscheid moeten nemen van mijn werk, heb nog een paar maanden thuis gewerkt maar heb nu een IVA-uitkering en ben steeds meer aan huis gekluisterd waar Cor mij geregeld van de badkamervloer moet plukken als ik door m’n knieën gegaan ben. Dan heeft hij ook wel iets te tillen want anders dan het gros van de ALS patiënten teer ik niet zo in op m’n gewicht, ik heb zelfs kans gezien om m’n gewicht een paar pondjes te laten toenemen. Nee, Greetje, is niet meer dat ritmische meisje van vroeger, nix niet meer gymnastisch of heupswingend, ik kom zonder looprek nauwelijks drie stappen vooruit. Cor is mijn zorgzame Engel en mijn kinderen doen er alles aan om me bij te staan. Mijn zoon Ruud zwom of zijn leven er vanaf hing speciaal voor mij zevenhonderd meter in de Amsterdam City Swim om geld bij elkaar te roeien voor onderzoek. Van schoondochter Annemarie is het initiatief afkomstig om fysiek actief voor mij – letterlijk – de berg op te klimmen. Volgend jaar – donderdag 13 juni 2024 – klimt Annemarie voor mij in de pedalen van haar racefiets en Ruud gaat in stevige wandelstappers voor zijn moeder en postuum voor zijn opa de berg op.”

“In een variatie op het thema Alpe de Huez gaan zij samen met diverse vrienden de berg op, Tour-du-ALS. Honderden fietsers, wandelaars, hardlopers en ook ALS-patiënten bestormen dan op hun eigen tempo Mont Ventoux om geld in te zamelen voor wetenschappelijk onderzoek. Zeven vrienden van mij hebben zich tot het ’team-greetje’ gevormd en gaan onder de weblink tourduals.nl (Luctor et Emergo) proberen zoveel mogelijk geld in te zamelen om deze dodelijke ziekte te lijf te gaan. De oorzaak ervan is (nog steeds) onbekend en er is geen remedie tegen of medicatie voor. Ik kan die berg niet meer op, maar ik doe als levend proefkonijn graag mijn bijdrage, ik heb toch niets meer te verliezen, voor mij is het te laat.”

“Ik onderga met liefde en vertrouwen alle onderzoeken, scans en experimentele medicatie en doe dit niet alleen voor mezelf maar vooral voor de mensen die jaarlijks door deze afschuwelijke ziekte overvallen worden en niet in het laatst voor mijn kinderen die 50% kans op ALS hebben. Het is een afwijking in het DNA en ik wil er aan doen wat ik kan om het voor hen en anderen makkelijker te maken te over-leven. Mijn verhaal eindigt met mijn leven binnenkort en ik zou elk graag voor de toekomst willen meegeven dat ze elkaar toch vooral blijven vasthouden en altijd met elkaar in gesprek moeten blijven en ik vraag jullie, denk nog eens aan mij.”

Nadat ik het verhaal van Greetje heb opgetekend en m’n eigen tranen met de kopjes koffie heb weggewerkt rol ik haar met haar zwarte pootjes praatstoel met mini-wieltjes naar voren, zet haar bij het raam en in het licht en maak een foto van deze lieve vriendin, dit warme mens, het ooit zo ritmisch, gymnastisch en heupswingend meisje … Blonde Greetje

Betalen met die hap…

Met geld (iets van een dikke 13 euro inclusief per maand voor Apple- en Iphone gebruikers) of met je persoonlijke gegevens.

Hoezo ‘gratis’ Facebook, Instagram en andere ‘Meta’ producten– en nee, even een ad-blocker installeren helpt je dan niet meer, je krijgt geen Meta meer op je scherm. Met Whatsapp zal hetzelfde denkelijk gebeuren, lekker contactarm voor mensen die niet bereid zijn zich financieel dan wel d.m.v. persoonlijke informatie te laten plukken. Handig tijdstip en moment – kort voor politieke spektakelstukjes in bijvoorbeeld het Leeg Geletterd Lage Land en dat terwijl de aarde brandend barend door dood en ellende heen een nieuwe wereld aan het kreunen is.

Jaah?

Terwijl ik door de koude winkelstraat richting brillenboer loop kauw ik met smaak op het laatste restje worst, mmmhh, dat was lekker! Ik moet m’n mond wel leeg hebben natuurlijk als ik de winkel binnenstap, met volle mond kom je niet zo goed uit je woorden en is ook niet zo erg smakelijk vind ik zelf.

Vlak voordat ik op m’n bestemming ben wordt m’n aandacht naar rechts getrokken, naar een leeg winkelpand waar ooit een befaamde kachelboer zijn nering had.

Een klein briefje met een paar korte zinnetjes trokken wel erg m’n aandacht en nieuwsgierig lees ik wat er staat. Het gaat over mediale helderheid en spirituele bijstand, dat klinkt op zich wel interessant, ik ‘heb’ daar wel iets mee, van kleins af aan al, maar ik heb mijn zinnen gezet op een bezoek aan de brillenboer dus ik zet mijn tocht door, misschien op de terugtocht even wat meer aandacht aan schenken denk ik dan.

De leesbril is snel gezocht en gekocht en de aangeboden koffie smaakte uitstekend, vooral ook het sociale contact met mevrouw brillenboer die ik al enige tijd daarvoor had leren kennen als ondernemer in een aanpalend pand. Een geweldig sociaal mens, gezellige prater en sinds korte tijd was ze samen gegaan met mijnheer de brillenboer en ze hadden het samen meer dan gezellig. Geregeld kwam ik daar op de koffie en de babbel en dan zaten we samen achteruit in het kantoor te bomen. Ook op deze Sinterklaaswoensdag 2012 was het leuk en aangenaam als vanouds en juist bezoekjes als deze maakten de leefomstandigheden waarin ik enkele maanden daarvoor zo plotsklaps in verzeild geraakt was een stuk aangenamer.

Zij, die ik zo’n 15 jaar lang als mijn leefpartner beschouwd had, liet me voor oud vuil achter in een antikraakgebouw, zonder geld, zonder inkomen en met een behoorlijke brok heftige ervaringen op de schouders. Dat jaar was een wel heel speciaal en maatschappelijk ingrijpend jaar voor me, een leerrijke periode, dat zeker. Vijftien jaren waarin ik als succesvol creatief ondernemer mijn ding deed met een aanzienlijk salaris en aardig eigen vermogen. Mijn huwelijk was daar niet tegen bestand maar een nieuwe Lief stond al snel aan de deur. De relatie met deze zwoele zuidelinge ving aan met een slordige kwart miljoen op mijn bankrekening, vrij beschikbaar waarvan na afloop van die jaren enkel de nullen nog beschikbaar waren.

Heel toevallig kwam het ook zo uit dat ook de tht-relatiedatum hiermee gelijk opliep, met twee keer nix en drie keer nada was ik als onbemiddelde burger in een antikraaklokaal terechtgekomen van zegge en schrijve krap 250 euro per maand. Dat was dan wel weer inclusief water, warmte en licht en m’n ex-lief was zo warmhartig het bedrag de eerste huurmaanden uit haar knip te voldoen, het kostte deze zuunigerd dan wel wat maar dan was ze tenminste van me af.

Dat ze 10% meer aan me overmaakte dan de werkelijke kosten waren heb ik haar nooit verteld, dat gebruikte ik om voor mezelf wat voer te kopen, de uitkering liet wat op zich wachten, iets met ambtelijke molens. Deze 25 pietermannen stonden in schril contrast met de 250.000 zilverlingen die met en voor haar in de afgelopen vijftien jaren verzilverd en opgesoupeerd waren, maar wat gaf me dat, het was maar geld en.. we waren, leefden en deden het toch samen? Tsja, dat samen stond als betekenis toch anders in de afzonderlijke woordenboeken, zo bleek uiteindelijk. Maar ja, het zou allemaal wel weer goed komen zoals ze me op het laatste toesprak. Ik had er een gave voor volgens haar, zij moest namelijk hard werken voor haar geld en mij vloog het volgens haar gewoon vanzelf met bakken tegelijk aan.

Zo zou ik volgens haar na afgedankt te zijn ook niet lang zonder partner zitten was haar stellige overtuiging, dat wist ze ook zeker, ik had iets over me dat vrouwen aantrekkelijk vinden vond ze, dus binnen de kortste keren zou er wel weer een leuk wijf mijn pad kruisen. Over dat geld, nah.. daar was en ben ik me ook nu nog niet zo heel erg zeker van, het duurde zeker vier maanden voor ik de bijstandsuitkering op m’n rekening bijgeschreven kreeg, tot die tijd was het best wel hongerlijden moet ik zeggen, letterlijk!

Maar ja, zand erover.. ik kreeg in een keer een hoop centjes bijgestort, handig want links en rechts hadden wat vrienden hier en daar wat centjes uitgeleend en die moesten natuurlijk wel weer terugbetaald worden. Al met al had ik op pakjesdag dat jaar de beschikking over zo’n kleine zes duizend – en door noodzaak afgedwongen – uit mond, maag en behoefte gespaarde digitale zilverlingen ter beschikking, samen met een handvol gepeperde rekeningen die dringend op betaling wachtten.

Dat ik toch zo aardig soepeltjes overleefde had zeker te maken met dat ik – schoorvoetend dat dan weer wel – bepaalde vaardigheden tegen geldelijke vergoeding ter beschikking stelde. Vooral dat ’tegen geldelijke vergoeding’ stuitte me tegen de borst, dat ik min of meer helende handen bezit was mij al langer duidelijk, los daarvan bleek ook het spirituele element waartoe steeds meer vrouwen zich aangetrokken voelen ook aardig en hardnekkig aanwezig. Als kind had ik daar al last van en opgroeiend in een Nederlands Hervormd gezin ook de nadelige gevolgen van ondervonden, wat voor mij gewoon en normaal was werd daar en toen als diabolisch betiteld. Nee, geen goed woord over voor helderdenkend, -voelend, -horend, -helend of -wetend en al wat ik als kind aan den lijve ook had ondervonden, dat was des duivels, mond dicht, dus weg ermee!

M’n voormalige lief voor vijftien jaar was wel helemaal in voor het Spierituwele en helemaal in Het Nu, sjouwde kilo’s heilzame keien mee in haar tietennetje – ze wilde helemaal Zen-Zijn, maar daar stond ik als onderdrukkende man wel helemaal buiten. Zij had Krachtige Goeroe Vrouwen om haar heen, die wisten hoe ze los van mannen zelfstandig moesten leven maar .. ze kon niet onder mijn handen weg blijven. Om van haar geestelijke en lichamelijke spanning en emotionele instabiliteit bevrijdt te worden onderging ze liptrekkend de heilzame handen, maar alleen omdat alle andere pogingen zonder resultaat waren gebleven. Een helende handen healing bevrijdde haar bijvoorbeeld van een al halfjaar aandurende en hardnekkig zware zeehondengeblaf.

Niet bepaald in dankbaarheid hield ze naar de buitenwacht toe het negatieve beeld omhoog dat ze met verve kunstig opgemetseld had. Juist die helende handen kwamen me na de relatiebreuk als een godsgeschenk goed van pas, het zorgde af en toe voor echt eten, buiten de van het land zelf geroof-rooide aardappels, de gesnaaide voedermais, Mac-vuilinsfriet en in de paardenruif achtergelaten droge broodjes. Maar, dat was op die Sinterklaaswoensdag al bijna weer verleden tijd, ik had het laatste restje knabbelworst al weer achter de kiezen, een geschenkje van een andere wel dankbare Zuidelinge die daarvoor en toentertijd met regelmaat mij in het kraaklokaal vast en warm hield.

Teruglopend van de brillenboer naar het kraaklokaal door de stad stapte links aanhoudend naar het lege pand met het op de deurruit geplakte kleine briefje over helderheid en spiritualiteit. Mijn nieuwsgierigheid won en stuurde mijn vinger naar de deurbel in de deurpost rechts en na een paar minuten opende een kleine blonde vrouw met een blinkend witte glimlach haar deuren… Jaah?

(uit: Verzamelde Vertellingen)

Befehl ist Befehl und Ordnung Muss Sein

Het was wereld-nieuws waar de kranten vol van stonden en door zwart-wit televisieschermen miljoenen huiskamers ingestraald werd. Als tiener zat ik aan de buis gekluisterd toen wat jaren later het spektakel ter lering en vermaak dunnetjes in de herhaling uitgestraald werd en volgde samen met mijn ouders de ontwikkelingen rondom de ontvoering van oud-NAZI Adolf Eichmann.

Agenten van de Israëlische geheime diensten Mossad en Shin Bet overvielen op 11 mei 1960 Der Alter NAZI in Argentinië. Ze plukten hem bij thuiskomst van zijn werk van de bushalte, sleurden hem de auto in en stuurden hem toen per luchtpost naar het Beloofde Land om daar voor zijn daden berecht en veroordeeld te worden. Het stikte in die na-oorlogse tijd van Alter Kameraden die flux-und-fertig buiten Die Heimat een veilig toevluchtsoord zochten in elk daarvoor passend Neues Vaterland.

Otto Adolf Eichmann was door een paar stoere Joodse Jantjes ge-sjanghaaid en zat nu braafjes strak in pak met strik verpakt in een kleine glazen kooi met koptelefoon en microfoon voor de neus. Best een krappe boel vond ik toentertijd al, vooral ook omdat Adolf zijn bullet-proof glazen semi-aquarium moest delen met twee geüniformeerde bewakers en er met zijn drietjes bijkant een bedompte sauna van gemaakt moeten hebben, dat kan niet anders. Waarom ze hem daar in de rechtbank in een glazen kooi geïsoleerd opgesloten hadden vond ik toentertijd al een beetje vreemd, had hij een of andere besmettelijke ziekte bij zich of zo? Vast niet, anders hadden ze die bewakers er niet bij hem in gepropt. Ontsnappen was ook geen optie voor deze Adolf, als het hem Überhaupt al zou lukken.. geen U-boot kon hem redden. Waar kon hij zich in Jaweh’s naam verstoppen?

Adolf kreeg zijn proces, werd op 15 december 1961 door de Joodse Rechters als oorlogsmisdadiger ter dood veroordeeld en in de nacht van 31 mei en 1 juni 1962 aan de strop gehangen. Tot aan zijn executie werd Adolf nauwlettend door 22 Joodse gevangenisbewaarders van Arabische afkomst in de schmiezen gehouden, dat was wel een dingetje – Europese Joden werden daarvan uitgesloten. Naar eigen zeggen was dat omdat daar mogelijk wat potentiële doe-het-zelvers bij konden zitten die Adolf eigenhandig om zeep wilden brengen. Die eer viel te beurt aan Shalom Nagar, een Jemenitische Jood, die Adolf ’s nachts trappelend liet bungelen. Nagar kreeg natijd last van gewetenswroeging, weigerde vanaf toen elke klus als beul en bouwde zichzelf na zijn pensionering om tot rabbijn.

Afijn, de klus was geklaard, bij gebrek aan beter werd deze Adolf, als een van de hoofdverantwoordelijken voor de massamoord op de Joden vermoord. Het waren er zesmiljoen, maar als ze opdracht gegeven hadden er tien van te maken zou hij gewoon dat bevel gevolgd zijn, hij deed enkel zijn plicht. Oog-om-oog, tand-om-tand, leven-om-leven, plaatsvervangend en in naam van de Grote Goeroe brachten de uitverkorenen bij leven in praktijk wat HIJ verkondigde te gaan doen, “Mij is de Wrake”. Maar je weet maar nooit of HIJ daar in alle wereldellende voldoende tijd voor had dus zelf doen! Hop en klaar, einde oefening en weer een smeerlap opgeruimd. En zo draaide de tijd gestaag verder, de wereld draait door en de – meeste – mensen van nu weten niets tot nauwelijks nog iets van toentertijd, laat staan iets over Adolf Eichmann of het verhaal dat achter de schermen speelde.

Wil je dat ook niet weten, lezen of horen.. skip dan en klik door, lees niet verder.

Doe dat NU – NIET blijven plakken en doorlezen, dan voorkom je in elk geval elke twijfel aan het gevestigde verhaal en kun je (be)rusten in de mythologische waarheid die hier omheen gespannen is.

Ben je er NU nog steeds?

Niet Luisteren en eigenwijs? Doe nou wel.. er volgt een hele lap tekst hoor!

Niet…? DAN is het je eigen verantwoordelijkheid!

Zoals je denkelijk NIET weet is de geschiedenis niet bepaald zo te boek gesteld als deze werkelijk plaatsgevonden heeft maar is eerder een ingewikkelde bundel van elkaar overlappende overeengekomen leugens. Gelukkig zijn en blijven er altijd eigen-wijze en anders-kritische mensen die verder kijken dan hun neus lang is en zo enorme lappen informatie boven tafel tillen die anders ondergeschoven blijven.

Vele jaren later nadat het mannetje-in-glas op de zwart-wit buis verschenen is struikelde ik in een serie kritische bijdragen van andere zelf-denkenden op informatie die voor mij verduidelijkte waarom juist die Adolf E. in een glazen kooi opgesloten moest worden, waarom de communicatie verliep via microfoon en koptelefoon en waarom die twee Potige Joodjes in zijn rug geparkeerd waren. Waarom juist DIE Adolf in 1960 uit Argentinië geplukt werd was niet omdat ze hem toen pas op het spoor gekomen waren, dat was onzin. Het was niet de Argentijnse Jood Lothar Hermann die hem onder de naam Ricardo Klement in 1956 op het spoor gekomen was en dit doorspeelde aan Procureur-Generaal in Duitsland – Fritz Bauer, die dit op zijn beurt doorsluisde naar het land van de Beloofde Lieden. Dikke onzin, de Amerikaanse geheime dienst had hem begin vijftiger jaren al op de korrel, maar de Lieden in het Beloofde land lieten het Lou Loene.

Pas nadat er een journalist en Alter Kamerad uit het Nederlandse Vaterland in het spel kwam begonnen de kansen te keren voor Adolf E. Die man droeg de naam Wim Stassen, hij was het die de tongen los maakte en met oorlogslast bezwaarde schouders van schrik liet schudden en de met schuld beladen harten in beweging bracht. Oud-SSer Sassen was er in 1948 in geslaagd om zich naar Argentinië te verschepen en kon zich zodoende binnen Die Alte Kameradschaft wieder anschliessen. Een warm en welkom netwerk dat er voor zorgde dat hij in 1952 als tolk gevraagd werd bij gesprekken tussen de Nederlandse Prinz von Duitse herkomst, Bernhard von Lippe, later aangetrouwd Oranje en Juan Perón. Sassen kluste heel wat af bij en voor daarheen gevlogen en verscheepte nazi’s en maakte een aardige carrière. Ook Adolf Eichmann hoorde tot zijn kennissenkring en het was ook daardoor dat Adolf E. instemde met een groot interview, bedoeld dit uiteindelijk te boek te stellen.

In de periode van 1956 tot 1960 zette Sassen een serie gesproken interviews op band die hij met Adolf E. had en dat was iets wat de alarmbellen – vooral en met name in het Beloofde Land – behoorlijk deed rinkelen. Tot dan leefde Eichmann relatief ongestoord en anoniem en dat had hij voor zijn eigen gezondheid (en die van anderen in het Beloofde Land) zo kunnen houden, maar ja.. Zijn naam kwam weer meer aan de oppervlakte en dat paste een van de toentertijd leidende en gerespecteerde Israëlische overheidsfunctionaris niet zo. Deze persoon werd nota-bene aangeklaagd een Nazi-collaborateur te zijn geweest, een man ook die in de vooroorlogse tijd een van de leidende zionistische partners was van Eichmann! Oepsie! Voor deze functionaris liep het in eerste instantie genadig af, hij werd na een proces onschuldig verklaard maar later uit voorzorg en in opdracht van Yitzhak Shamir toch maar voor eeuwig het zwijgen opgelegd.

De latere Beloofde Land premier Shamir had als lid van de Joodse terreurorganisatie Irgun en later als een van de drie leiders van de radicalere Lechi (ook wel Stern Bende genoemd) een moorddadige reputatie opgebouwd. Twee moorddadige hoogtepunten uit zijn carrière zijn de moord in 1944 op de Britse minister van Staat Lord Moyne en de in 1948 afgemaakte VN-gezant voor het Midden-Oosten graaf Folke Bernadotte. De geplande vernietiging van de Amerikaanse president Harry Truman en de Britse premier Winston Churchill kwam niet goed van de grond, dus daarvoor geen punten. In later jaren werd Shamir hoofd van de moordafdeling van de Mossad. Shamir was een Pittig Kereltje met bijzondere politieke voorkeuren. Zoals zoveel waren hij en andere Joodse Lieden in de 30-jaren niet bepaald vies van de in West-Europa opkomende ideologie en omarmden het Nazisme en Fascisme daar waar gedacht werd het eigen voordeel mee te vergroten en de vorming van een eigen Zionistische Staat in Palestina te realiseren.

Nadat in 1933 een tot Duitser genaturaliseerde Oostenrijkse korporaal tot kanselier benoemd was en te maken kreeg met een door bankiers opgelegd handelsembargo braken er vruchtbare Zionistische tijden aan. Het door de voorgaande oorlog tot op het bot afgekloven Duitsland ging met de Zionisten een uiterst voordelige overeenkomst aan om onder het handelsembargo uit te komen. De door Nazi-Duitsland en de Zionistische beweging in 1933 overeengekomen Ha’avara overeenkomst vonden tegen ver-goud-ing geborgde hoogwaardige Duitse gefabriceerde goederen, samen met een door de Zionisten Auserwählte Juden hun weg naar Palestina. Niet alles kon mee, de Left-overs mochten blijven om zodoende de Zionistische wensdroom mogelijk te maken en in praktijk te brengen. Duitsland had hierdoor minder te lijden van het opgelegde embargo. Het was ook voor Joods-Palestina een goede deal, tussen 1933 en 1939 was ruim 60% van alle investeringen uit Nazi-Duitsland afkomstig.

Zonder de financiële steun van Nazi-Duitsland zou de ontluikende Joodse kolonie gemakkelijk zijn verschrompeld en gestorven zo was achteraf de conclusie. Schertsend werd opgemerkt dat – als Adolf H. de oorlog gewonnen had – “er zeker standbeelden voor hem zouden zijn gebouwd in heel Israël en hij vandaag door Joden overal zou worden erkend als de heldhaftige heidense leider die de centrale rol had gespeeld bij het herstellen van een nationaal thuisland voor het Joodse volk in Palestina na bijna 2000 jaar bittere ballingschap”. Een gedachte die NU bij wat huidig geweten wordt toch wel heel scheef, absurd en ondenkbaar zou zijn, maar ja, wat weten we nu eigenlijk werkelijk?

IK .. heb hierover vroeger op school nooit een letter in mijn geschiedenisboeken gelezen, geen woord hierover op de radio gehoord, geen beeld gezien op het televisiescherm of in de bioscoop!

Ook niet dat – zodra snorremans de macht volledig naar zich toegetrokken had – alle andere politieke organisaties en bewegingen de nek omgedraaid had maar WEL de Zionistische Partij van Duitsland in alles toestond. Die kreeg een volledig wettelijke status, die mochten vrijuit marcheren, volledig en compleet met Zionistische uniformen, vlaggen en vaandels en terwijl alle Duitse bladen en publicaties onder strikte overheidscensuur stonden, golden deze restricties niet voor de Zionistische krant, die in alle kiosken en op alle straathoeken vrij verkocht werd. Het Zionistisch- Nationaal Socialisme en het Duitse Nationaal Socialisme waren letterlijk twee handen op een buik!

In het kader van in de Ha’avara overeenkomst vastgeklonken samenwerking brachten op uitnodiging van de Zionisten enkele belangrijke SS-functionarissen in 1934 een bezoek aan Joodse nederzettingen in Palestina. Daarover werd een uitgebreide 12-delige serie artikelen gepubliceerd in Der Angriff met de pakkende titel “Ein Nazi fährt nach Palästina – und erzahlt davon in der Angriff” en werden daar herinneringsmunten van geslagen met daarop de eerder genoemde tekst en aan weerskanten een rechtsdraaiend hakenkruis en een zespuntige ster, symbols will be their downfall. Maar ja, in 1939 marcheerden Duitse laarzen het voormalige Duitse Ostland binnen, veertien dagen later op afspraak gevolgd door Russische soldatenlaarzen die Im Westen was Neues zuruck eroberten. Het na WOII nieuw geboetseerde Polen werd links en rechts weer in bezit genomen maar dat veranderde wel het een en ander voor de Zionisten en de onbelemmerde voortzetting van de Ha’avara overeenkomst.

Duitsland leek in het begin van de Tweede Wereldslachting de beste kaarten in de strijd te hebben dus werd de Zionistische koers bijgedraaid. Groot Brittannië frustreerde de Zionistische staatsstichtingsplannen en zo gebeurde het als gevolg van logisch Zionistisch denkwerk dat Nazi-Duitsland een aanbod gedaan werd. Begin 1941 leverde de Lechi – via de Duitse inlichtingen officier Rudolf Roser – een op schrift gesteld voorstel they cant refuse dat via de Duitse diplomaat Werner Otto van Henting in bezit gesteld werd van vice-admiraal Ralf von der Marwitz, de Duitse marine-attaché in Turkije. Die stuurde op 11 januari 1941 het voorstel van Lehi door om “actief deel te nemen aan de oorlog aan de zijde van Duitsland in ruil voor Duitse steun voor de oprichting van de historische Joodse staat op nationale en totalitaire basis, gebonden door een verdrag met het Duitse Rijk.” De Deutsche Freunde hadden daar niet zo’n belangstelling voor, die zetten groot in op de “onafhankelijkheidsinspanningen van de Arabieren en de grootmoefti van Jeruzalem, Mohammed Amin al-Husseini.” Later dat jaar ondernam de Lechi nogmaals een poging tot collaboratie maar auch dass Scheiterde.

DAT … is natuurlijk wel een ietsie-pietsie-brandbare informatie waar je als Land der Verlossing niet bepaald mee te koop wilt lopen, laat staan dat dit te boek gesteld gaat worden, je als uitverkorene zeker in het na-oorlogse al helemaal niet meer mee in verbinding gebracht wil worden. Absoluut niet als een-of-andere hoge Nazi-pief die heel goed van de hoed en de rand weet zijn verhaal gaat vertellen, DIE heeft wat brandbare info! DAT was en is voor heel wat Zionistische kopstukken niet bepaald wenselijk en prettig, zo’n flapuit moet Kalt Gestellt und de mond gestopt worden! Dieser Schweinehund muss van de bushalte abgeholt und in de auto gesleurd worden, und dan lichtelijk verdoofd gauw per luchtpost naar het Beloofde Land geflogen und unter kontrolle gebracht werden.

Om er zeker van te zijn dat hij geen enkel Unverzogenes Wort uit zijn muil perst wordt hij letterlijk bijna geluidloos achter het pantserglas geparkeerd, niet hermetisch lucht-dicht maar vakkundig gedempt kan hij via zijn koptelefoon alles horen wat er tegen hem gezegd wordt en kan alleen op knopdruk zijn eigen geluid laten horen – iets dat hem ook per knopdruk direct ontnomen kan worden! Afblokken die hap en .. daarom ook die twee Potige Joodse Jongens die hem zo’n beetje in de nek hijgen en bij het minste of geringste op vingerknip in de nek grijpen en zonder geluid afvoeren. Daarom ook geen bewakers van Joods-Europese herkomst die mogelijk nog met wat andere voor-oorlogse-herinneringen rondlopen en wie weet wel eens vragen zouden kunnen stellen? Vragen.. waarover dan? Tsja.. vragen over mannen als Yitzhak Shamir, Menacham Begin, Ariel Sharon, allemaal lieden met een moorddadig verleden en erfopvolgers wat betreft de vorming van de uitverkoren staat. Brandbare info zoals het voorstel van Scharon aan Menacham Begin om Libanon binnen te vallen en Beiroet te belegeren. Dan zou vast en zeker ook de slachting van Palestijnse vrouwen en kinderen in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila onder de aandacht gebracht kunnen worden.

Die Ariel Sharon dat was ook geen fris heerschap, een wezen die zichzelf als ‘Judeo-Nazi’ omschreef en die “nogal vrolijk pleitte voor de slachting van miljoenen vijanden van Israël, en de enorme uitbreiding van het Israëlische grondgebied door verovering van naburige landen en verdrijving van hun bevolking, samen met het vrije gebruik van kernwapens als zij of iemand anders zich te sterk tegen dergelijke inspanningen verzette. Naar zijn stoutmoedige mening waren de Israëli’s en joden in het algemeen gewoon te zacht en zachtmoedig en moesten ze hun plaats in de wereld herwinnen door opnieuw een overwinnend volk te worden, waarschijnlijk gehaat maar zeker gevreesd. Voor hem was de slachting van Palestijnse vrouwen en kinderen in Sabra en Shatila van geen enkel belang, en het meest ongelukkige aspect van het incident was dat de moordenaars de christelijke falangistische bondgenoten van Israël waren geweest in plaats van Israëlische soldaten zelf.”

DIT.. is weer een heel ander aspect van het Joods-Zionistisch verhaal, dit is een on-geleerd verhaal, zal ook wel zo blijven schat ik. Dit hoort niet, dit stuk geschiedenis wil niet geweten worden, is als niet passend en correct beschouwd. Het is omdat ik daar – in het kader van de maand van de geschiedenis / oktober 2023 – tijd voor genomen heb om een paar strofes op papier te zetten, met de arrestatie van die ene Adolf en wat van de daaromheen verborgen achtergronden als kapstok. Mannen als Sharon, Shamir en Begin zullen nooit meer van de bus gehaald kunnen worden, nooit in de auto gezet, nooit van de ene kant van de wereld naar de andere kant gevlogen worden, niet in een glazen huisje ter verantwoording geroepen kunnen worden, ondanks dat aan hun handen het bloed van honderdduizenden kleeft. Ook geen van de huidige moordkapiteins die ongestoord en ongehinderd dood en verderf zaaien onder de tot vijanden en tegenstanders aangewezen mede gebiedsbewoners. ZIJ mogen dat, ZIJ zijn uitverkoren, ZIJ mogen in ZIJN naam ouderen vernietigen, verkrachten, vermoorden .. mannen, vrouwen, kinderen, Befehl ist Befehl, Ordnung Muss Sein

Waardevolle Winschoter

Hij zit relaxed onderuit op een van de comfortabele stoelen die zijn warme werkkamer rijk is. Het is een royaal vertrek met een hoog bibliotheekgehalte waarvan de wanden tot aan het plafond bekleed zijn met vakliteratuur en historische naslagwerken.

Op de grote glad gepolitoerde oude houten tafel in het midden liggen documenten in verschillende hoogtes gestapeld, keurig qua onderwerp geordend. In een oogopslag verraadt de studeerkamer van Robert zijn brede historische interesse en diepgaande betrokkenheid, niet alleen wat betreft zijn vak maar zeker ook zijn kennis en kunde. Het Winschoter verleden is voor hem een open boek en dat was ook de reden van mijn bezoek en het aan hem gerichte verzoek.

Geregeld zit ik tegenover hem, maar dan zit ik met de mond vol tanden in zijn behandelstoel. Tandarts Robert Jalink – echtgenoot van Ellen en vader van Maarten, Marleen en Hilde – is een geboren Winschoter in hart en nieren. Hij is een prima tandarts, goed geschoolde kerel en vooral aardig mens. Spraakzaam ook en een volleerd verteller die je aandacht weet vast te houden, en hij heeft dan ook veel zinnigs te vertellen. Een boeiend spreker is hij zeker, niet alleen over de Winschoter historie waarvoor ik die avond met een vraag bij hem op de statige stoep stond. Het is ook een pientere stadgenoot die 63 jaar geleden nauwelijks vijftig meter verderop, op de hoek van de Poortstraat en Blijhamsterstraat, ter wereld kwam.

Zijn ouders kwamen direct en gericht na het einde van de Tweede Wereldoorlog vanuit de kop van Overijssel naar Winschoten. Vaderlief had daar in het verzet een rol gespeeld en koos ervoor om, niet door onprettige kennis belast, in het Oldambt zijn leven voort te zetten, zijn gezin te stichten en toog als bankdirecteur van de BOAZ bank aan het werk. Robert was de laatste van vier familietelgen en groeide op in de Wildernis achter Wegman, de weelderig overwoekerde (speel) tuin van de ooit fameuze Villa Riedel. Daar speelde hij met Jan en Henk, de zoons van schilder Wegman en schoolde zich van Hummeloord naar Hoogklei om daarvandaan via het Willem Lodewijk Gymnasium en de Winschoter Scholengemeenschap in Groningen te kunnen studeren.

Arts wilde hij worden, maar voor de studie Geneeskunde werd hij uitgeloot waarop hij voor Farmacie koos. Scheikunde was best buffelen maar dat sterkte zijn kennis tot het moment dat hij de finale richting Tandheelkunde insloeg en na een krappe zeven jaar de geboden kans greep om op papier de praktijk van tandarts Brand over te nemen. In 1991 begon hij aan de Nassaustraat zijn eigen praktijk en hij woont nu – hemelsbreed 50 meter vanaf de voormalige praktijkruimte van tandarts Brand – in het monumentale woonhuis van de toentertijd befaamde KNO-arts Moolhuizen. Terwijl ik de aangeboden koffie nuttig pen ik m’n schrijfsel neer en vraag ik me af hoe ik in vredesnaam al die interessante wetenswaardigheden hierin verpakt krijg.

DAT.. gaat niet lukken, dat wist ik tevoren al wel, ik zou makkelijk een complete pagina kunnen vullen over deze boeiende en sociaal maatschappelijk betrokken plaatsgenoot. Zijn betrokkenheid bij het Winschoter Stadsjournaal, Stichting ‘Oud Winschoten’, Bond Heemschut, etc., te veel om op te noemen.. help! Misschien is ooit hierover nog iets te schrijven, of misschien dat hij zelf de pen pakt, waarmee hij ook zo vaardig is. Mijn vraag heeft hij in elk geval naar volle tevredenheid beantwoord, zijn koffie smaakte uitstekend en het verhaal was interessant dat ik neerpende terwijl ik tegenover hem zat en hij vertelde, onderuit gezeten in zijn comfortabele stoel.

Aardig Rechts

.. zo staan ze politiek gezien te boek, zo worden ze ook enthousiast en vol politiek correcte overtuiging in de main-stream media geportretteerd. Nijver pennende schrijvers persen moeiteloos pronte stukken uit hun pen, over haat, racisme en radicaliteit waarbij ze putten uit een schat aan archief copy.

Dit alles rijk gelardeerd met Sieg Heil, Adolf, dood en Joden. Neo-Nazi’s, waar die voor staan dat weet je wel, met dat agressieve en eencellige volkje kun je maar beter niets te maken hebben. Allemaal potentiële SS-ers en alleen al door hun overtuiging plaatsvervangend schuldig en verantwoordelijk voor de massamoord die in ’40-’45 te boek gesteld is.

Als Vrijdenker beweeg ik mij in allerhande min-of-meer radicale kringen en of het nu Extreem Links dan wel Rechts of Religieus Fanatisme genoemd wordt, ik behoud me ten alle tijde het recht voor om met anders-, na-, en zelf-denkende mensen contact te hebben en onderhouden. Toen op 22 september 2023 het complete Canadese parlement van Tudeau de 98-jarige Yaroslav Hunka – een Canadees van Oekraïense afkomst – een staande ovatie gaf vroeg ik mij af hoe mijn Rechtse Vrienden daar tegenover stonden. Met de gedachten spelend om met hen binnenkort eens aan de koffietafel te gaan zitten werd de Nederlandse burger overvallen met oud nieuws, namelijk dat prins Bernhard wel degelijk een (vooraanstaand) lid geweest was van de SS en de NSDAP.

Ben deze week eens aangeschoven aan hun kameraadschapstafel en onder het genot van wat koffie koek en zeupie heb ik mijn oor te luister gelegd. Anders dan het beeld dat met graagte door de media wordt neergezet zijn de mannen & vrouwen die ik ken allesbehalve agressief, dreigend, intimiderend of radicaal, eerder het tegenover gestelde. Belezen en in het bezit van kennis op hun vakgebied zijn enkelen van hen zeker en uit de paar Oost-Groninger mannen waarmee ik spreek komt voor velen misschien een verrassend verhaal tevoorschijn.

Dat de Duitse Bernhard lid geweest was van de SS en de NSDAP en dat zijn rol en invloed binnen Nederland, het Nederlandse Koningshuis groot geweest is was voor hen geen verrassing. Ook zijn bepalende rol in de vele na de oorlog opgezette wereldwijd opererende economische bestuursconstructies, zoals het WEF, dat is oud nieuws. “Die vent was een smeerlap” is wat een van hen daarop zegt, instemmend ondersteund door de anderen.

Ze staan niet direct te applaudisseren voor de Oekraïense SS-er Hunka die door het Canadese parlement werd toegeklapt. Het klinkt voor mij aan de ene kant verrassend om dat uit hun mond te horen, maar anderzijds ook niet. Zij hebben door hun interesse een iets ruimere kennis juist op dat gebied. Het waren toentertijd vooral en met name de Oekraïense Waffen-SS legeronderdelen die gehaat werden voor de beestachtige wijze waarop zij tekeer gingen. “Het verhaal wat betreft de geschiedenis en geschiedschrijving is behoorlijk genuanceerder en wat de burgers voorgehouden wordt is op zijn zachtst gezegd een verdraaiing van wat zich in werkelijkheid afgespeeld heeft, de leugen regeert, maar dat was toen en nu net zo”.

Wat of zij denken van de oorlog in het Oosten en of er naar hun mening sprake is van Oekraïens Nazisme, daarover zijn ze kort – “ja en nee tegelijk”. “Kijk.. ons zul je daar niet vinden, wij peinzen er niet over ons leven in te zetten voor een leugenachtige zaak. Alles stinkt aan deze oorlog die overigens niet door Rusland is gestart maar al decennia eerder door kapitalistische agitatoren uit het westen en oosten. Het Oekraïense volk wordt misleid en met honderdduizenden geslacht en is sinds 2014 door een malafide kliek in een oorlog getrokken tegen Rusland. Putin had gewoon gelijk toen hij in 2022 in actie kwam.

Dit is een smerige oorlog die ook nog eens wordt gefinancierd door ons, als Nederlanders, nu nog met geld, straks met mensenlevens. Die kliek van Rutte verneukt de boel, zijn WEF-lebberaars staan in dienst van de economische machthebbers. Mensen moeten zich gewoon beter scholen en verdiepen in wat er ECHT aan de hand is en was, er klopt geen kut van. Wat daar aan de macht geholpen is maakt misbruik van het volk dat ze voorzien van oude runetekens, vlaggen en vaandels die ze daarop de dood insturen. Die mensen laten zich gebruiken en de dood injagen ten voordele van een paar machtige Joodse bankiers. Wij zijn niet als hen, ons zul je daar niet vinden ook al doet de pers er alles aan om ons daarmee te vereenzelvigen. Wij zijn wie we zijn, wij respecteren elkaar, zorgen voor onze familie, kinderen, vrienden, wij zijn een hechte kameraadschappelijke organisatie. Wij beroven geen banken, plegen geen drugsdeals, verkrachtingen, bomaanslagen en meer van dat soort smerigheden, ons vind je dus niet terug in Opsporing Verzocht.

Terwijl we in gesprek zijn drentelen er een paar kleine kindjes door de ruimte, ze zijn aan het spelen in een kamer even verderop in het gebouw onder hoede van moeders die langskomt vragen of we nog wat koffie willen. Ik zeg geen nee. Of ik dan wat cake wil? Ik zeg geen ja, dat is niet goed voor m’n suiker. Of ik dan een broodje met vlees wil? Nee.. dank je wel, ik heb geen trek. Of ik iets anders wil drinken.. nee, dank je! Alles met elkaar zijn dit stel potige kerels best wel te pruimen, verdienen misschien heel voorzichtig de betiteling … Aardig Rechts

Klappen voor opa …

Hij genoot er zichtbaar van en was aantoonbaar geroerd toen het volledige Canadese parlement hem op vrijdag 22 september 2023 een staande ovatie gaf. De 98-jarige Yaroslav Hunka kreeg het er zowaar warm van, streek eens met zijn rimpelige rechterhand over het uitgedroogde voorhoofd waarna hij beide vuisten fier gebald in de hoogte hief.

Hij had het dan ook wel meer als verdiend, deze Canadese opa van Oekraïense afkomst die in zijn jonge jaren zijn vuisten voor Volk en Vaderland had ingezet. Als teenager had Yaroslav als vrijwillig militair in de Eerste Oekraïense Divisie gediend en zolang en zover hij bij machte was had hij met overtuiging die Volksfeinde Vernichtet.

Het was ook niet zomaar een applausje als je beseft dat ook de huidige president van zijn voormalige moederland zich onder het enthousiaste klapvee bevond. In zijn eeuwig en enig legergroene boswachtersoutfit stond deze kortbenige en slordig bebaarde boskabouter en in het bestuurspluche omhooggeschoven figurant driftig mee te klappen, nadat hij in datzelfde parlement z’n verhaaltje gedaan had. Een oorlogssubsidie van 650 miljoen Canadese dollars wist hij door zijn Canadese Troedelidomcollega toegezegd gekregen. Van de Amerikanen, waar hij de dag ervoor op theevisite was, is het nog maar even afwachten of de knip daar (nog) vol opengaat.

De democratische fractievoorzitter in de Amerikaanse Senaat Chuck Schumer was in elk geval niet zo happig om de legergroene boskabouter nog eens tig-miljoen aan belastinggeld mee te geven. Ook mocht hij geen babbel meer geven zoals eerder, zijn dagen lijken geteld – elk moment kan de subsidie stekker eruit getrokken worden. In dat geval is het maar hopen dat alle groene kabouterbaardmannetjes voor zichzelf op tijd een goed heenkomen gevonden hebben om in alle anonimiteit van hun met bloed, dood en ellende verdiende bloedgeld onbekommerd en vredig verder te leven.

Opa Yaroslav Hunka was daar in elk geval goed in geslaagd, dus dat geeft hoop voor de toekomst. In de zomer van 1947 was Hunka samen met 8.570 andere in het Italiaanse Rimini geïnterneerde krijgsgevangenen zonder al teveel poeha en tralala naar Engeland overgebracht. Paus Pius XII deed een goed woordje voor deze oud-strijders, die tenslotte goede katholieken en anti-communisten waren. Ze doken daar geluidloos onder in Engelse gehuchten, dorpen en steden en een aardig deel trok door om zich in de Canadese bush-bush schuil te houden, bang als ze waren voor represailles en vergelding. Het waren dan ook niet bepaald engeltjes, deze oorlogsvrijwilligers die in de Eerste Oekraïense Divisie gediend hadden.

In werkelijkheid was Hunka een van de collaborerende honden die bekend en berucht waren geworden als het 14e Waffen-Grenadier-Division Galizien, een divisie van de Waffen-SS. Een van de Oekraïense SS-legeronderdelen die zich op beestachtige wijze hadden laten gelden en zich schuldig gemaakt hadden aan oorlogsmisdaden. Massamoord op Polen, Oekraïners, Russen en Joden was de smerige verdienste van dit Freiwillig Angetreten moordtuig onder aanvoering van Melnyk en Bandera dat in de nadagen van WOII op 17 maart 1945 werd omgekat. Onder generaal Pavlo Shandruk werden deze collaborateurs hernoemd tot de Eerste Oekraïense Divisie, Yaroslav Hunka was een van hen.

Waar is Simon Wiesental, waar zijn al de onvermoeibare en zelfverklaarde Nazi-Jagers als je ze echt nodig hebt? Liggen die allemaal te slapen of liggen ze nu onderhand allemaal zes voet diep onder de zoden? Waar is de onafhankelijke pers? Willen de echte journalisten – als ze er uberhaupt nog zijn – opstaan? Het wordt onderhand hoogste tijd! Leg de vinger op de werkelijk zere plekken, veeg de vuile leugens opzij, stop de massamoord, niets is wat het lijkt, draai de geldkraan dicht, draai de wapens om, ga de straat op, maak een eind aan deze moorddadige idiotie. Grijp al die boosaardig, baardige boskabouters bij hun ballen en als je toch bezig bent, bewaar ook een paar ferme fikse Klappen voor opa

Denk-om-slag 1944

“Kijk, dit is ik denk een mooi boek voor jou” zei m’n vader toen hij me een boek met stevig omslag in de handen drukte. Als tiener was ik al zeer geïnteresseerd in de tijd die nu te boek staat als de Tweede Wereldoorlog, een tijd die ik niet, maar mijn ouders en een groot deel van mijn familie wel, meegemaakt had. Mijn toentertijd jongste zusje heeft het niet kunnen navertellen, zij was een van de 125.000 Nederlanders die omgekomen is door honger, ziekte en gebrek in de winter van 1944/1945.

“Het is een waar gebeurd verhaal over de gevechten in Arnhem” ging hij verder, “een interessant verhaal”. Het was niet het eerste boek over dit onderwerp en zeker niet het laatste, duizenden heb ik naderhand gelezen en niet alleen over WOII. ‘Het begon onder melkenstijd’ was de titel van het boek en vele malen heb ik de heldendaden van Jan Peelen gelezen. Jan, de nuchtere boerenzoon, die de Duitse bezetter weerstond en hand-en-span diensten verleende aan de geallieerde soldaten die tijdens de luchtlandingen rond Arnhem in 1944 op Neerlands bodem voor onze vrijheid waren nedergedaald.

Als pukkelig puistekopje van 12 was ik maar wat trots op deze Renkumse verzetsheld en jammer toch dat de geallieerden verrast werden door sterke SS-eenheden die toevallig juist daar bivak hielden. Hoezo pech hebben, dat was tenminste toen mijn conclusie en beleving, iets waar ik jaren later de eerste kanttekeningen bij moest plaatsen. Als 18-jarige fris-en-fruitige automobilist trok ik er in het na-oorlogse met mijn donkerblauwe Ford Escort op uit en ook het gebied rond Renkum werd aangedaan, rondsnuffelen in het historisch decor.

Het duurde even voor ik wakker wilde worden uit de politiek correcte historische droom die door de naoorlogse be-schrijvers is vormgegeven, maar de eerste barsten kwamen aan de oppervlakte. De heldendaden van die boerenknecht moeten met een paar flinke scheppen zout geconsumeerd worden en misschien een gesnipperd uitje of 12 er bij doen, wie goed zoekt en roert komt in een smerig moeras terecht van leugens, misleiding en bedrog.

Niet dat Jan zo’n smeerlap was, nee, dat ook weer niet, dat zijn de vuilakken aan de top die zoals altijd verantwoordelijk zijn voor de ellende, moord en doodslag die oorlog heet. Het verhaal van Jan is op zijn positiefst gezegd een smerig sprookje, een overeengekomen leugen die opgedist is over de strijd om Arnhem, een slachtpartij die voorkomen had kunnen en moeten worden, evenals de gevolgen ervan. Gevolgen voor miljoenen Nederlanders van toen en de nazaten ervan die vandaag de dag nog steeds de wrange vruchten plukken.

De geallieerde landing in Frankrijk had o.a. tot doel zo snel als mogelijk de militaire overhand te krijgen en gewapenderhand beslag te leggen op de rijke oorlogsbuit die in het verpletterde Derde Rijk voor het oprapen lag. Veel hoogwaardige kennis, technieken, patenten, wetenschappers – you name it – voordat die vermaledijde communistische gelegenheidsstrijders daar hun berenklauwen op konden leggen. De Lage Landen aan de Noordzee stonden links en afzijdig van de militaire plannen van de Liberators, de USA had andere prioriteiten dan het nabijgelegen Enge Eiland dat te maken kreeg met een nieuw geheim wapen dat angst en dood zaaide in het land.

Het was vooral de angst en bijkomende effect onder de burgers en in mindere mate de effectiviteit van het Duitse V-wapen dat aan de basis lag van het onzalige Market Garden Plan. De lanceerbases lagen aan de Noordzeekust in de Lage Landen aan die zee. De USA liet het aan GB over om haar eigen plan te trekken, als zij er in slaagden de bruggen veilig te stellen en de Duitse tegenstand te breken waren zij wel willend een deel van de hoofdmacht langs daar te laten trekken, maar.. het was van secundair belang. Hun koers was doelgericht op de vette oorlogsbuit die wachtte, en die lag niet boven de grote rivieren in het verhongerde & bezette Nederland.

De te verwachten Duitse tegenstand was GOED in kaart gebracht en de bevelhebber van de Poolse strijdkrachten die meegesleurd werden in de onzalige luchtlandingen tekende vooraf en uitvoerig bezwaar aan. Zijn troepen zouden het thuisland van de Russen bevrijden en moesten niet geslacht worden door de sterke Duitse legerverbanden die huis hielden in het droppingsgebied. Zijn woorden werden weggewuifd, Brittannia rules the Waves…

Op 17 september 1944 viel een geallieerd leger uit de lucht en werd in haar strijd ondersteund door een klein leger van 30.000 medewerkers van de Nederlandse Spoorwegen die NA de laatste Jodentrein naar Westerbork WEL het werk konden neerleggen. De Duitse aanvoer moest gestopt.. maar na een week was al overduidelijk dat de landing zoals al aangegeven door de bevelhebber van de Poolse strijdkrachten op een fiasco was uitgelopen.

De strijd werd gestaakt, maar de staking werd op geallieerd bevel en TEGEN de wil van het legitieme Nederlands verzet gehandhaafd!! De ergste hongerwinter – en NIET de eerste of enige!! – was het resultaat.

Drie miljoen Nederlanders leden hierdoor in de winter van 1944-1945 honger, 250.000 Nederlanders leden aan hongeroedeem, 125.000 niet-Joodse Nederlanders, vrouwen, mannen, kinderen, bejaarden stierven een ellendige dood! Mijn zusje was een van hen! De slag om Arnhem in 1944 was voor Nederland en de Nederlanders van toen een desastreuse en rampzalige slag.

Nu – decennia later – is het tijd voor een denk-om-slag!

Leugen Kreuners..

Misschien is het wel teveel eer voor het enorme liegleger dat vandaag de dag hun verbale vuiligheid geestvernietigend over de massa heen spuugt. Het merendeel heeft niet eens het besef van wat ze al dan niet op toon digitaal en mediaal gedachtenloos na-keffen. Het doet me denken aan het enorme leger Propaganda Blaffers waarvan de USA gebruik gemaakt heeft om haar onwillige burgers in 1917 met succes de superprofijt opleverende Europese oorlog in te trekken die anders voor de bankiers DAAR wel eens verliesgevend zou kunnen eindigen. Militair gezien was de strijd voor de geallieerden toen-en-op-dat-moment al meer dan verloren, Duitsland leek aan het langste eind te trekken.

De Europese knip was leeg, de oorlogslust al lang verdampt en het aantal nog te slachten Europeanen was danig krimpende. Aan leugens echter geen gebrek, ook niet aan mensenruggen waarop de miljarden zware oorlogs-schulden te leggen waren en dat tot in oneindige generaties lang. Vergif prekende talking-heads, geil kreunende verleidings-teven, voor-zeggers, nieuws-lezers, na-praters, een meervoudig en duizendkoppig monster van Chazans deed haar misleidende naam eer aan. Als geraffineerde Sjeliach Tsibbers – oftewel afgezanten van de overheersende economische elite’s – spuwden zij vol overgave de haat opwekkend rond.

De Liegleugens gingen erin als gods woord in een ouderling, de Saitan had zijn zaakjes kokend heet gesmeed. Duitsland en al het daar levende-en-aan-haar-gelieerde menselijke ongedierte moest dood, Europa moest gered en bevrijd worden van het wurgende economische monster dat het heersende wereldschuim in haar graaizucht serieus belemmerde. Hardnekkige lieden, die centrale Europeanen, nauwelijks te vernietigen, ondanks verwoede pogingen daartoe in 1864, 1866 en 1870 en ook de in 1914 weer opgestookte vernietiging leek als een nachtkaars uit te gaan.

Ze hadden hun huiswerk toch aardig gedaan en het Tsarenrijk over de streep gehaald om ruim 1.200.000 menswezens in te zetten bij de start. Geld noch moeite werd gespaard om het Slavische mensenvlees op tijd naar het westen te krijgen door spoorlijnen daar naartoe aan te leggen en Frankrijk zou als actieve partner 800.000 vechtmannetjes leveren. De Economische elite zou op haar beurt aan de kant garant staan voor de op te strijken winsten en de enorme schulden eerlijk verdelen over de schouders van hen die overbleven. Het is net als schaken, af en toe loopt het spel anders dan gedacht, gehoopt of gepland, maar is er altijd weer de mogelijkheid voor een revanche.

Met leugens hou je de massa strak en mak, bouwt onderhand stug door aan de volgende ronde, liegt alle tegengeluid de grond in, maakt ze stilzwijgend en monddood. Je trekt als vanouds het economische sanctiewapen uit de kast en wijst de slachtoffers aan als daders – en anders om – zoals op 24 maart 1933 een regelrechte voorloper van het Clausiaanse WEF in de Daily Express de aftrap aankondigde. In ’39 brak het spektakel uiteindelijk los om in ’45 als een veenbrand vernietigend ondergronds verder te smeulen. Ver voor 2000 kropende de draken weer uit hun schulp, het economische spook werd weer actief en het donderde weer opnieuw in het Oosten. De aarde beeft weer van tot in stukken geschoten glibberige massa’s mensenvlees.

Domme Duitse Dozen als Bierbock met nul kennis en herseninhoud van een garnaal worden aan het roer gezet om de buitenlandse politiek te vervormen en samen met een Havermoutbeck de industrie de nek om te draaien en te onthoofden. Sociopaten en Psychopaten vernietigen NU in megaformaat niet alleen het woongebied der Duitsers, maar breken heel West-Europa tot aan de hoeven economisch en industrieel af. Leren van het verleden zegt.. direct terugtrekken uit dit oorlogspel, direct de banden met de grote oosterburen herstellen, vrede terug naar huis brengen, alle ontheemde mensen weer heim-ins-eigene-reich en oppakken EN van het toneel verwijderen van ALLE verantwoordelijke Leugen Kreuners!

Bloody Hell…!

Het merendeel der hedendaagse Polderlanders heeft er nauwelijks notie van, reeds afgestorven en voorafgaande landslieden hebben de berekensom ook niet en nooit op het krijtbord of schoolboekjes zien staan. Uitgedrukt in kubieke deciliters was het best wel een aardig plasje vol, als het tenminste netjes afgetapt geweest was en niet als vloeibare mest verspild zo moeder aarde in gelopen was..

Driehondervijfentachtigmiljoen (385.000.000) liter, dat is een beste slok op een borrel, en dat in zeven jaar tijd en dan alleen de toppers meegerekend die in een periode van van slechts zeven jaar tijd vochten om een plaatsje in het totaal klassement.

Omgerekend per persoon deed Nederland het niet barre slecht, met een kleine 245.000 mensen maar verdween ze na zes jaar uit de ranglijst. De USA drong zichzelf na vier jaar vooraan met een aantal van 418.000 en had het kikkerlandje aan de Noordzee daarmee met gemak ingehaald, op de voet gevolgd door GB, die met 450.000 een hogere score binnenhaalde.

Maar… dat was nog niets vergeleken met het toenmalige Nederlands Indie, dat was met 4.000.000 echt wel koploper in de competitie! Helaas is er altijd weer een baas-boven-baas leerde mijn moeder-zaliger me altijd, en dat was toen ook al zo.

Polen deed met 5.600.000 ook een fikse duit in het zakje terwijl Duitsland met 8.800.000 zijn concurrenten ruim passeerde en daarmee op de derde plaats eindigde. Nummer twee was – heel verrassend – China die grof uitpakte met 20.000.000 maar de absolute topper en leider in het totaal klassement was de USSR met maar liefst 24.000.000 – vierentwintigmiljoen!

Dat leerden wij toen en ook nu (nog) niet, daar weten we nauwelijks iets van. We denken dan wel dat we iets weten maar echt kennis hebben van de bloedige top-twintig van ’39-’45? Nee, niet echt!

Eigenlijk onvoorstelbaar hoe on-wetend we zijn en ook gehouden worden maar tegelijkertijd onszelf schromelijk overschattend inschatten. Wie steekt de vinger even op om te zeggen dat het voor hem/haar/het/ dan wel onzijdig-creatuur gesneden koek is? Dat gerekend over zeven oorlogsjaren – telkens gerekend vanaf september – miljoenen mensen op het slachtveld verspild en tot bodemverbeteraar verwerkt zijn? Wie?

Onvoorstelbare aantallen… in zeven jaar tijd verloor de USA 418.000 mensen, omgerekend zo’n 5.000 mensen per maand! De USSR als absolute klassementsleider ging daar ruimhartig overheen en zette hier 285.000 !! mensen per maand tegenover.

Dat was toen, in zeven jaar oorlog, best wel een pittige score .. maar hoe is dat NU dan?

Oekraïne heeft in de afgelopen 19 maanden !! met 500.000 mensen de score van de USA van totaal 7 jaar op z’n sloffen gepasseerd, zelfs GB daarmee behoorlijk op achterstand gezet. Met een zakjapanner van de Action valt voor elke welwillende met gemak het maandgemiddelde te berekenen en als ze dan toch aan het tip-toetsen zijn is het aantal liters verspild bloed ook zo te berekenen.

Gemiddeld heeft de mens 5 liter bloed wat voor Oekraïne neerkomt op zo’n twee en een half miljoen (2.500.000!) liter, omgerekend iets van 131.500 liter bloed dat per maand de bodem in gedropen is en vruchtbaar gemaakt heeft, terwijl daarbij een kleine 15.000 in het oosten reeds vanaf 2014 en vooraf verspilde aantal mensenlevens nog niet eens is meegerekend…

Bloody Hell…!