Damascus 23 september 2015, de dan 7-jarige Tala heeft haar vader aan de telefoon. Hij vraagt haar of ze aan mama vragen wil of ze samen met haar vijf jaar jongere zusje Sara het suikerfeest bij hem komen vieren. Moeder Doa’a wil haar kinderen niet onthouden om het belangrijke islamitische feest met hun vader en zijn familie te vieren. Ze pleegt ruggespraak met de familie en stemt toe.
Bert van Vondel – Vrijdenker 25 oktober 2017
Vader Shadi al-Ahmad (33) en de dan 29-jarige Doa’a Y. waren zeven jaar getrouwd maar zijn op dat moment al enige tijd gescheiden. Shadi al-Ahmad is al direct na de scheiding hertrouwd en heeft samen met zijn nieuwe partner een dochter. Hij laat weten de meisjes uit zijn eerste huwelijk bij het suikerfeest niet te kunnen missen.Hij zegt toe de beide kinderen op woord van eer de tweede dag, op 24 september, terug te brengen zodat ze samen met moeder Doa’a en de familie de andere helft van het suikerfeest kunnen vieren. Samen met zijn vader haalt hij de beide kinderen op met de auto. Als de kinderen er de tweede dag om 18.00 uur nog steeds niet zijn belt de ondertussen ongerust geworden moeder op om te informeren wat er aan de hand is. Haar oproep wordt niet beantwoord, het toestel wordt niet opgenomen. Het is voor Doa’a het begin van een gruwelijke nachtmerrie die tot op de dag van vandaag voortduurt.
Ontvoerd
Haar kinderen zijn spoorloos en niemand lijkt iets te weten. Als een leeuwin die van haar jongen berooft is zet moeder Doa’a zich vanaf dat moment vol overgave in om haar kinderen te vinden en terug te halen. Uiteindelijk weet ze via haar moeder en de oma van de vader te ontfutselen wat er gebeurt is. Haar ex-man heeft hun kinderen meegenomen naar het buitenland, naar Turkije. Het lijkt erop dat hij van daaruit naar Europa wil reizen naar daar wonende familie, om asiel aan te vragen. Andere berichten houden het op een reis langs familie door Syrië. Na vier dagen is taal noch teken bekend en Doa’a meldt de verdwijning bij de politie in Damascus die daarop huiszoeking pleegt. Vertwijfeld doet ze overal navraag en na tien dagen weet ze vrijwel zeker dat haar kinderen niet meer in Syrië of mogelijk in Turkije zijn. Ze komt erachter dat haar ex-man de ontvoering van Tala en Sara uitvoerig heeft voorbereid en alles wijst erop dat hij met haar kinderen naar Nederland is gegaan, naar daar neergestreken familie.
Doa’a bedenkt zich niet, ze wil koste wat het kost haar kroost terug en gaat achter haar kinderen aan. Ze is een pientere en ontwikkelde vrouw, studeerde aan de universiteit van Damascus en is docente informatica. Ze heeft zich goed voorbereid op haar speurtocht, ze wil koste wat het kost haar kinderen terug! Haar moeder, zus, broer en grote familie in Syrië achterlatend begeeft ze zich van alle mogelijke paperassen voorzien op weg. Al het mogelijke aan identificatie- en bewijsstukken heeft ze bij zich; identiteitskaarten van haarzelf en beide kinderen, de scheidingsakte, de akte tot verplichte overdracht van de kinderen aan haar als moeder, een uittreksel van het familieregister, de aangifte bij de politie in Damascus tot het niet terugbrengen van de kinderen, de aanvraag tot opsporing van de kinderen, etc.
Dwaalspoor
Binnen korte tijd heeft ze alles geregeld en via Turkije en Hongarije komt ze op 27 oktober 2015 per trein aan in Nederland en stelt vanaf het eerste moment alles in het werk om zich bij haar kinderen te kunnen voegen. Zo makkelijk zal het echter niet gaan, al snel blijkt dat ze door haar ex-man op een dwaalspoor gebracht is. In tegenstelling tot wat gesuggereerd is en aangenomen werd bereikt haar het bericht dat hij niet in Nederland maar in Zweden asiel aangevraagd heeft! Een in dat land wonende tante van Doa’a heeft hem en de kinderen daar gespot. Ze komt terecht in een wirwar van internationale regelgeving, een waar juridisch wespennest. Doa’a is op het verkeerde been gezet en heeft om haar kinderen terug te krijgen in het verkeerde land asiel aangevraagd. Als ze hiervan tevoren op de hoogte was geweest had ze nooit de reis naar Nederland gemaakt maar was ze naar Zweden gegaan.
AZC Bellingwolde
Een extra hindernis waartegen ze aanloopt is de Europese asielwetgeving die bepaalt dat maar in 1 land asiel kan worden aangevraagd. Doa’a is gestrand in het AZC in Bellingwolde terwijl haar kinderen 1.000 km van haar verwijderd zijn en met hun vader in een appartement wonen aan de Radmansgatan 22 in het Zweedse Askersund. Juridische stappen ondernemen wordt hierdoor extra belemmerd en komt ze vast te zitten in een slepende, kostbare en uitzichtloze situatie.
Pas op 19 juli 2016 wordt haar op grond van artikel 29 en op basis van het zogenoemde Nareizigers Asiel in Nederland een voorlopige verblijfsvergunning toegekend. Doa’a laat niet los en meld zich keer op keer bij elke instantie en elk loket, klampt zich vast aan elke strohalm. Ze wil haar kinderen terug maar wordt telkens van het kastje naar de muur gezonden. Men hoort haar aan, tekent op en zegt haar geduld te hebben maar gekneveld door internationale juridische regelgeving blijft angstvallig stil. Shadi al-Ahmad wordt door de politie verzocht om zich bij de rechter in Nederland te melden om opheldering te verschaffen maar hij komt niet opdagen.
Ontvoering ipv oorlogsgekletter
Sinds jaren heeft zij haar kinderen niet gezien of gehoord, wat haar rest zijn enkel de foto’s van toen. Toen woonde ze met haar kinderen samen, was ze gelukkig met haar hele familie in Syrië. Geen oorlogsgekletter of wereldonrust verdreef haar uit Damascus maar de ontvoering van haar beide kinderen door haar ex-man Shadi al-Ahmad anders had geen haar op haar hoofd er aan gedacht om Syrië te verlaten. Na twee jaar in het AZC in Bellingwolde geleefd te hebben woont ze nu tussen angst en vrees sinds vier maanden in een appartement in een buitenwijk van de stad Groningen. Ze is bedroefd, slaapt slecht, voelt zich alleen en zit in haar spaarzaam ingerichte appartement te wachten op het moment dat ze haar kinderen weer in haar armen kan sluiten. Het is stil om haar heen, ze mist haar kinderen, ze zijn haar grootste en dierbaarste bezit.
Gedreven door haar moederinstinct verliet ze huis en haard… “ik wil mijn kinderen terug, help me alsjeblieft”.
(NB. Tot het moment van publicatie (25 oktober 2017) is hieraan geen aandacht besteedt in welke media, whatsoever)