Op 20 januari 2018 overleed Naomi Parker, een krasse tante van 96. Ze blies haar laatste adem uit in Longvieuw, Washington USA. Wat was er nu zo bijzonder of speciaal aan deze Lady op leeftijd?
Na de Tweede Wereldoorlog werkte ze samen met zus Ada als serveerster in de ‘Doll House’, een restaurant in Palm Springs en voordat ze zich met metselaar Charley Fraley in 1979 in de echt verbond had ze al twee mislukte huwelijken achter de rug. De aan haar toegedichte ‘verdienste’ lag op een ander vlak als koffietante. Het voerde terug in een tijd dat de wereld miljoenen mensen druk doende waren elkaar op de meest gruwelijke wijze af te slachten. Zij had in dit wereldwijde bloedbad niet alleen als persoon een actieve rol maar speelde aan de zijlijn in dit lugubere drama letterlijk een beeldbepalende rol .
Nadat de USA zich door de Japanse aanval op Pearl Harbor aansloot bij de geallieerden waren het – met name de witte mannen – die vooraan en in gevecht geschoven werden, een privilege dat in eerste instantie niet weggelegd was voor anderskleurige en anders-rassige Amerikanen. Honderdduizenden Amerikanen van inferieure Japanse herkomst werden uit voorzorg veilig, snel geconcentreerd achter prikkeldraad & wachttorens in barakken opgesloten, Negroïde Amerikanen mochten in de logistiek hun steentje bijdragen, munitie aanslepen en ravage wegsjouwen, vooraan in de frontlinie doden & gedood worden was in eerste instantie een witte mannen privilege zo bleek het. Vrouwen, die werden aangespoord te fe-mineren, hun spierballen te tonen om de vrijgevallen plaatsen van hun geliefde mannen in te nemen en zo het dodelijke vernietigingsradarwerk te kunnen laten draaien.
Als 20-jarige sloeg Naomi en haar 18-jarige zuslief aan de slag om met honderdduizenden seksegenoten de handen uit de mouwen te steken om in massaproductie wapentuig te baren. Wapens en dood-maak-systemen van elk kaliber, formaat en uitvoering waarmee hun mannen, broers, vaders andere vaders, broers en mannen finaal het levenslicht ontnamen. Naomi sloofde zich slaafs gedwee uit achter een draaibank in de Naval Air Station in Alameda. Met heur haar verhuld in een rood met wit gestippelde paddestoelbandana boorde ze gaten in vliegtuigpanelen en klinkte deze met zus Ada samen tot een stevig gevechtsvlieg-tuig.
Op 24 maart 1942 werd Naomi door een fotojournalist achter de draaibank op de gevoelige plaat vereeuwigd en niet veel later verscheen haar beeld in de Oakland Post-Enquirer. Vemoedelijk heeft deze foto tekenaar J. Howard Miller geïnspireerd tot vervaardigen van een poster met de korte slogan We can do it. Miller maakte als propagandist in opdracht van het Westinghouse War Production Co-Ordinating Committee vele oorlogspropaganda posters. Geraldine Doyle werd in eerste instantie tot oorspronkelijk model gebombardeerd maar na haar dood en zes (!!) jaar onderzoek werd ze van haar plek verdreven door Naomi. De propagandaposter verdween in de vergetelheid om in de jaren ’80 van de vorige eeuw weer in de belangstelling getrokken te worden. Opnieuw en vele jaren later werd aan de poster een nieuwe propagandistische waarde toegekend en werd het een feministisch icoon.
Een andere verpakking maar onderhuids draagt ze eenzelfde verborgen boodschap van de dood die steeds minder mensen lijken te bevatten of durven in te zien. Van munitie truus tot man verachtende fe-mien.
(foto: License free, Wikipedia)