“Knuffel” … zegt het ventje en steekt zijn armpjes hoog om opgetild te worden. Amper 5 jaar is de blonde dreumes en we kunnen het goed met elkaar vinden. Ik til hem op en in mijn armen en klemt hij zich met zijn armpjes om m’n nek vast. Zijn halflang gekapte krullenbol drukt ie tegen de mijne aan.
Zijn moeder staat lachend toe te kijken hoe zoontjelief me bij het afscheid in de keuken een knuffel ontfutseld heeft. Moeder staat er, zoals zoveel ouders vandaag de dag, alleen voor en zo af en toe kom ik belangstellend langs en leen mijn oor. “Gaan jullie nog wat leuks doen?” vraag ik de blonde krullebol. “Ja” is zijn antwoord, “we gaan nog een middagslaapje doen en dan vuurwerk branden” en wijst daarbij met zijn rechter wijsvingertje naar het doosje sterretjes dat op de vensterbank ligt. “Oh”, zegt ik.. “dus jullie gaan lekker een middagslaapje doen? Zing dan maar een leuk slaapliedje voor mama” antwoord ik en begin voor hem te zingen, ‘slaap kindje slaap’, maar dan even anders. “… daar buiten loopt een aap”.
“Neeh” zegt het krullebolletje “zo hoort dat niet, dat is verkeerd, dat is een schaap”. Ik ga lachend verder in de aangepaste versie en zing“… met zwarte voetjes” .. – “Neeheeh” reageert hij weer, “het zijn witte voetjes”. Ik kijk hem quasi schuldbewust aan, “oh, sorry, dat wist ik niet, ik ken dat liedje nog niet zo goed” en zing vrolijk verder “.. en drinkt zijn bier zo zoetjes”. Het krullebolletje blijft me tekstueel verbeteren, er klopt allemaal niets van. Als ik uitgezongen ben, hem op de keukenvloer teruggezet heb en naar de achterdeur loop laat hij me nog even weten dat ik wel mooi gezongen heb maar wel heel erg verkeerd.
Hij zwaait me bij de achterdeur vrolijk uit en zijn advies vergezeld me “Het liedje is anders hoor, kijk maar even op Tjoeptjoep”