Home » Columns » De Volkskrant-Truus

De Volkskrant-Truus

“Da’s wel een mooie, pap” .. zegt m’n dochter, en klikt op een foto waarop ik afgebeeld sta die even later voor onze ogen op de Apple verschijnt. Ze neust door mijn digitale fotobestand en is op zoek naar pappaplaatjes. “Oh, deze is ook wel leuk, en die…” en ze klikt het scherm met vier foto’s beeldvullend vol. “Ze kunnen allemaal wel” zegt ze. Ze heeft grote plannen, ze wil papa in de markt zetten, hij is onderhand al meer dan zes jaar alleen, te lang vind ze. De pappapartner moet in elk geval intelligent, breed georiënteerd en vrijdenkend zijn, diepgang hebben, vrouwelijk zijn en niet zo’n linksradicale feministische zuurpruim.

“Wat denk je daarvan pap, zal ik eens een advertentie voor je opstellen?” Ik kijk haar lachend aan en schenk ons beiden nog een bak thee in. “Och lieverd” zeg ik, “Alsjeblieft, laat dat maar. Je broer heeft me een paar jaar geleden ook al eens op zo’n datingsite gezet, maar ’t is gewoon om te huilen. Wat zich op de digitale vleesmarkt aanbiedt lijkt allemaal gefotoshopt, kaal en overjarig, vaak ook nog van die gefeminiseerde manwijven, tenminste dat is wat ik in die paar weken heb ervaren.” Dochterlief kijkt me met een verwonderde blik aan en ik glimlach terug “ja, kijk, ik ben zelf ook niet moeders mooiste maar het is bij mij ‘wysiwyg’ – what you see is what you get – nix fotoshop. De paar weken dat je broer me digitaal in de aanbieding had gedaan bij een datingsite leidden tot een paar afspraken, ik was blijkbaar in trek, meid hou op. Ik voelde me net een Malle Pietje!” – “Oh ja? Wat dan, vertel pap?” zegt ze, en ik begin te vertellen.

“Ik zal je het verhaal van een van mijn ontmoetingen vertellen. Er kwam een leuke reactie van een iets jongere vrouw, gescheiden, twee zoons, Truus heette ze. Ze kwam ergens uit Noord-Groningen vandaan, zat gelukkig niet in het onderwijs maar in de verzorging en had klassieke muziek als hobby, ze bespeelde zelf ook een instrument. We hadden wat gechat, gedachten uitgewisseld en zoals ik begreep voldeed ik aan het door haar geschetste beeld, andersom idem dito. Ze was qua leeftijd iets jonger, qua lengte iets kleiner, haar gewicht was rond de 60 kg, kleedde zich vrouwelijk en modieus, haar op schouderlengte, goede algemene ontwikkeling, sprak naast Nederlands en het streekdialect meerdere talen, was breed georiënteerd en vrij denkend en ze had een vlotte pen.

We spraken af elkaar bij een kop koffie te ontmoeten in een oud bekend Bondscafe in het midden van de Stad naast een van de markten. Zij zou bij binnenkomst een dubbelgevouwen exemplaar van de Volkskrant onder de rechterarm meedragen terwijl ik de Volkskrant open voor me op tafel zou leggen met daarnaast een sleutelbos. Het was voor mij dus zorg om op tijd te zijn en een plaats aan een tafeltje te bemachtigen met zicht op de toegangsdeur.

Ruim voor het afgesproken tijdstip had ik me met koffie, Volkskrant en sleutelbos geïnstalleerd en hield ik de deur goed in de gaten. Even leek het erop dat ze niet zou komen, maar een paar minuten na het afgesproken tijdstip zag ik een Volkskrant het cafe binnengedragen worden. De Volkskrant onder de rechterarm, dat was het enige dat overeenstemde maar voor de rest kwam niets overeen met het beeld wat ze van zichzelf geschetst had. Zij had me direct gespot en kwam op me toe terwijl ik vol verbijsterde verwondering haar kant op keek.

Het was een kolos van een vrouw, een mastodont, iets van een twee meter groot en ruim een meter breed met een enorm pronte voorgevel. Het haar had ze op diverse plekken kaal en kort geschoren, met hier en daar wat lange pieken en haarplukken en dat in meerdere kleuren van de regenboog. Twee forse goudglimmende knoppen versierden haar linkerneusvleugel terwijl haar onderlip een lange rij glinsterringen tilde. Onder een geknoopt vest hing een soort van veelkleurige poncho breed uit en naar beneden over haar lichaam, waaronder een soort van leren rokje uitstak en completeerden twee in blauwe jeans gestoken benen het plaatje terwijl ze haar voeten in goudkleurige balletschoentjes had gepropt. Met een zwaar accent in haar stem sprak ze me aan, stapte met uitgestoken hand op me af en plofte op de stoel naast me neer aan het tafeltje.

Verbluft maar beleefd – ik ben en blijf een heer – vroeg ik haar of ze iets wilde drinken, ja een kopje thee lustte ze wel. Ze stak enthousiast van wal en vertelde me in met eigen streektaal doorspekt Nederlands heel beeldend haar verhaal en ja, ze speelde ook in een drumband vertelde ze, iets van tamboerijn meen ik me te herinneren.. ik hoorde het allemaal beleefd aan, half verdoofd, dat wel, bestelde mezelf een Dubbele Korenwijn, trakteerde haar op een drankje en nam afscheid toen het glas leeg was. Tot ziens loog ik haar voor .. nee, echt, liever niets dan zo iets! Nooit meer de Volkskrant! De Volkskrant is een linkse kutkrant en zeker met zo’n Truus” .. dochterlief keek me aan en schaterde het uit. “Oh pap toch, dat had ik wel willen zien.”

(Foto: internet, owner not none – will be deleted on request)