“Piepkut..!” roept hij plotsklaps en hardop, terwijl hij twee dampende spruiten op zijn vork prikt. Niet veel later malen zijn kiezen er gehakt van. Met zijn bord op schoot geklemd, spietst zijn rechterhand in rap tempo de volgende groene minikooltjes.. “mmh, lekker” mompelt hij zacht en goedkeurend terwijl hij ze onder zijn neus laat verdwijnen.
Met een paar slokken leegt hij zijn glas om daarna de rest van de spruiten weg te vorken, samen met de smeuïge gehaktbal die in een kuiltje jus boven in een bergje aardappelpuree drijft. Hij hangt half onderuit op een versleten Chesterfield, benen over elkaar geslagen op de salontafel. Beelden flitsen over het scherm voorbij. Met de vingers van zijn linkerhand bediend hij het minitoetsenbordje van de al aardig bejaarde tv. ‘Born to cook’ & ‘tommy teleshopping’, er is tegenwoordig ook geen flikker meer aan denkt hij bij zichzelf, allemaal ..“Piep kut” …. klinkt het opnieuw hardop door de kamer. Als Touretter toetert hij poep en trekt tegelijk een paar rare grimassen. Hij vult zijn glas opnieuw, de halve liter Merlot mist zijn uitwerking niet. Terwijl hij zijn eten wegspoelt, zappt hij door.. voetbal, gatver!
Wat een voorspelbare saaie sportvorm. Spelers die al trukerend en jonglerend over het scherm draven waarbij ze de bal binnenslijns en over een egaal grasgroen speelveld tussen de palen van het statische honk van de tegenspelers schoppen. Twee keer vijfenveertig minuten lang, van de ene speelhelft naar de andere. Dat moet toch véél attractiever en speculatiever kunnen. ..“Piepkut, godverdomme”. Driekwart liter Merlot laat zijn fantasie de vrije loop. Hij ziet het al helemaal voor zich.. een onregelmatig, zevenhoekig speelveld, als een golfbaan vol kuilen en oneffenheden, die handicap levert geheid onvoorspelbare spelmomenten op. De supporters krijgen ook een rol, door middel van een afstandbediening krijgen zij de controle over het honk van de tegenspelers en kunnen de doelpalen naar wens langs speelveldrand verplaatsen. Met een druk op de knop en naar wens kunnen ze eveneens de hoogte en breedte elk moment aanpassen en zo de keeper buiten het spel plaatsen. ..“Apelul, Piepkut” en een nieuwe serie grimassen trekken over zijn gezicht.
Als extra handicap wordt na elk behaald punt de wedstrijd stil gelegd om vanuit de kantinetap een biertoast te brengen. Zij die scoren krijgen twee glazen gerstenat om te vieren tegenover één voor de verliezers om moed in te drinken. Dat alles zolang de speeltijd duurt of zolang er spelers waggelen over golvend groen. “Apelul, Apelul, Apelul”. De laatste druppels vullen zijn glas, hij ziet het al helemaal voor zich, de eindstand Schiedam / Groningen: Bols 6 versus Hooghoudt 9.. ‘hips, burp’. Draaiend lodderen zijn ogen over het scherm om zichzelf niet veel later met gesloten ogen in de skybox te wanen. “Kut, Apelul, vroemvroem”. Een bloedmooie hostess, een blonde vette spetter, verpakt in nauw sluitend blauw loopt op hem toe en vraagt hem of hij wat lekkers wil. Ze buigt zich voorover en presenteert op zilverglimmend tableau, haar mooi gevormde borsten prangend vooruit, haar tepels pinnen strakkend haar half open blouse. Zijn blik verlekkerd, zijn ogen als lust zo groot, reikende handen, hij zucht…
“Piiieeeepppppppppp” .. hoogsnerpend geeft zijn tv de geest en op moment suprême sterft hij de digitale dood. Van schrik schieten zijn benen van de salontafel en het bord op de grond. De resten jus en puree rusten op zijn broek terwijl de tanden van zijn vork zijn Chersterfield prikken. Te gek voor woorden..… “KUT!” – Game Over!