Hoe absurd en immoreel ook, de inzet van alle mogelijke biologische, virologische en chemische wapens is al zo oud als de mensheid zelf. De wrange eer voor het gebruik van het gaswapen komt toe aan het Franse leger dat in augustus 1914 als eerste een chemische aanval ondernam met geweergranaten, gevuld met een traangasvulling van broomazijn (xylylbromide).
De Franse chemicus François Auguste Victor Grignard, hoogleraar aan de Universiteit van Nancy en in 1912 winnaar van de Nobelprijs voor chemie, werkte in opdracht van het Franse leger aan de ontwikkeling en vervaardiging van militair inzetbare strijdgaswapens. Hij had een groot aandeel in het ontwikkelen van de dodelijke strijdgassen fosgeen en mosterdgas en aan een detectiemethode die bij het gebruik voor deze dodende gassen moest waarschuwen. Hij zou het echter afleggen tegen zijn Duits-Joodse tegenhanger Fritz Haber, de uitvinder van het kunstmest, die nét iets eerder zijn opdrachtgevers in staat zou stellen het dodende en immobiliserende strijdgas letterlijk en figuurlijk in de strijd te kunnen werpen.
Op 22 april 1915 zou bij de Belgische plaats Ieper door het Duitse leger een grootschalige gasaanval worden uitgevoerd met het door Haber ontwikkelde chloorgas. Na de grootschalige inzet in de Eerste Wereldoorlog is gas nooit meer van het oorlogstoneel verdwenen. Onder andere Winston Churchill was een warm voorstander voor het gebruik ervan. In 1919 had de Engelse luchtmacht aan het oostelijk front mosterdgas ingezet tegen de bolsjewisten en wilde hij in datzelfde jaar het gaswapen inzetten tegen niet meegaande Arabieren “unco-operative Arabs” in Irak, een voorstel waar niet iedereen in meeging.
“I do not understand this squeamishness about the use of gas. We have definitely adopted the position at the Peace Conference of arguing in favor of the retention of gas as a permanent method of warfare. I am strongly in favour of using poisoned gas against uncivilized tribes.”
Toen in juli 1920 meer dan 100.000 van deze gewapende uncivilized tribes in opstand kwamen tegen de Engelse overheersing werd in eerste instantie een bommenregen van ruim 97.000 kg op hen neergelaten. Het zou meer dan 9.000 mensenlevens kosten maar het verzet werd niet gebroken. Bij wijze van experiment stelde Churchill daarop voor chemische wapens in te zetten “against recalcitrant Arabs. I am strongly in favour of using poisoned gas against uncivilised tribes to spread a lively terror”. Op zijn bevel werd mosterdgas ingezet en met behulp van mortieren werden de Koerden vergast.
In 1923 was het Arthur Harris, (later bekend geworden als Bomber Harris) aanvoerder van het 45e squadron die tegen de Irakese stammen ten strijde trok met gas en tijdbommen. Op 17 juni 1925 werd door de Volkenbond in Genève het gifgasprotocol bekrachtigd waarin het gebruik van giftige gassen definitief verboden werd. Het zou voor Winston Churchill geen belemmering vormen om in de Tweede Oorlogshelft (1939-1945), in het heetst van de strijd, de inzet ervan te bepleiten.
“Ik wil dat u zeer serieus nadenkt over de kwestie van het gebruik van gifgas” was de inhoud van het buitengewoon memorandum dat hij op 6 juli 1944 aan de militaire chefs van staven toezond. Als “het een kwestie van leven of dood” zou zijn of “dat het de oorlog met een jaar zou bekorten” zou hij er zijn goedkeuring aan geven.
Volgens eigen zeggen was het “absurd om op dit punt rekening te houden met de moraliteit”. Het was voor Churchill maar nét wat de heersende norm was. “In de vorige oorlog [was] het bombarderen van open steden verboden. Nu is dat voor iedereen een vanzelfsprekende zaak. Het is simpelweg een kwestie van mode, net als korte of lange rokken voor vrouwen”.
(Bron: Oorlog is misleiding en bedrog – Fre Morel)