Categoriearchief: Columns

.. ligt een – op vlieghoogte – voor mij onbekend (begrenzend?) netwerk. Wie het weet mag het zeggen. Gegevens: 27 mei 2019, 15.00 uur, foto maakt deel uit van een serie die ik persoonlijk schoot vanuit het vliegtuigraam, ter hoogte van het Franse Roulans, op de grens van Le Puy. Een anomalie, een rasterwerk dat zich uitstrekte zover het oog kon zien, dat statisch op /net in het wolkendek leek te liggen terwijl het vliegtuig daar overheen vloog. Verklaring?? Boven ons geen hangend rasterwerk o.i.d. dat zonlicht tegenhield.

Über den Wolken… muss die Un-Freiheit wohl unsichtbar und grenzenlos sein??

Op welke manier en wanneer ik daar zo in verzeild geraakt was, vroeg ze .. tja, dat was eigenlijk ongemerkt zo gelopen. De trip met een Hanomag bestelbus van een woninginrichter uit de Kanaalstreek naar het Oostblok, vier decennia terug, dat was denkelijk wel een ijkpunt.

Ik stuurde het ding naar en over de DDR-grens, langs VOPO’s, machinegeweren en wachttorens, dwars door de Arbeiders en Boeren Staat naar het – uit delen van het voormalige Duitsland – geknede Polen. Polen, het land onder bestuur van Wojciech Jaruzelski, de generaal die op aandringen van Sovjetleider Leonid Brezjnev het land met harde hand bestuurde omdat er onder Lech Walesa in Gdansk (het vroegere Danzig) onrust en oproer dreigde.

De Hanomag reed het hoofdstuk Solidarnosc binnen, opende de ‘hulplijn’ naar het Oosten, leverde de eerste hulpgoederen af en zo raakten die Hanomaggers ook verzeild in andere daaraan verbonden en parallel lopende zaken, zaken die verband hielden met internationale belangen en belangengroepen, staatsbelangen die veilig gesteld moesten worden en meer van dat soort tralala…

Interessante tijden, zoals een treinreis naar het zuiden, waar een op smaak en voorkeur geselecteerde lieflijke jongedame de coupe instapte, aanpapte, polste, omarmde, verwarmde, viste, uitnodigde en ik alleen maar wat foto’s hoefde te maken… nu, Vor Vierzig Jahren, Blond, James Blond.

“Neem maar ergens plaats” zegt hij en wijst uitnodigend naar de grote, door stoelen omringde, vergadertafel in zijn werkkamer. “Ik haal eerst koffie, alleen melk geloof ik he, suiker had je al zat, toch?” waarna hij de kamer uit schuift en op cafeïnejacht gaat. Die woordgrap heeft Jurrie goed onthouden denk ik bij mezelf.

’t Is jaren terug dat ik dat woordknutsel introduceerde, zeker 20 jaar geleden, maar we kennen elkaar al jaren, ik denk zelfs een dubbel aantal jaren. Terwijl Jurrie ergens in de gemeentelijke catacomben een koffiedeal aan het regelen is gaan mijn gedachten terug in de tijd om daarna nog vele jaren verder achteruit te dwalen.

Zesenvijftig jaar terug rees Jurrie Nieboer uit de Oost-Groninger klei omhoog, bracht de helft ervan door in de Westerleese binnenlanden en trok voor de liefde naar het Oost-Groninger Koopmansstadje. In Winschoten, de hoofdstad van het Oldambt, het stadje waar hij zijn beroepsopleidingen volgde, toog hij aan het werk en ontwikkelde hij zijn vaardigheden en talenten. Ooit begonnen als technicus in het beton schoof hij door in de productie van het karton, bouwde tussendoor als regiomanager bij een Winschoter uitgeverij mee aan het verkoopnetwerk om uiteindelijk als mede-eigenaar door te schuiven in de directiezetel van een handelsonderneming in auto-electronica. Een hele mond vol, maar in wezen een momentopname van wat deze breed georiënteerde alleskunner reeds op zijn bucketlist afgevinkt heeft.

Wachtend op Jurrie en de koffie denk ik aan het moment van even tevoren. Toen hij met een glimlach op ’t gezicht de voordeur van het slot draaide zat ik al een tijdje bij Mecca voor het Gemeentehuis op het bankje. Heel wat jaartjes daarvoor zag ik hem op het pleintje voor ’t Gemeentekasteel achter een marktkraam staan, samen met zijn vrouw Heddy Smit was hij vol vuur en enthousiasme een Groninger politieke partij aan het promoten. Gedreven, betrokken, vol energie en positief ingesteld, dat is zoals ik hem al die jaren ken en hij ook door de Oldambtsters gekend wordt, een man met een missie en doel.

Hij kon mij niet overhalen om me bij zijn politieke club aan te sluiten, als Vrijdenker ben ik sowieso lastig te parkeren in welke politieke richting dan ook. Zijn inzet (eigenlijk eerder hun inzet, want Jurrie en Heddy zijn een gouden koppel) heeft zijn Partij voor het Noorden groot gemaakt in het Oldambt. Van het kraampje voor de muren van het Gemeentekasteel leidde het tot politieke invloed en macht binnen de muren. Met drie zetels zit ‘zijn’ partij nu in het Oldambtster College en behartigt daarin het belang van alle Oldambtsters. Een Partij voor het Noorden, die behalve actief in het Oldambt ook actief is in de Provinciale Staten en volgend jaar ook in de Stad zelf haar vleugels gaat uitslaan. Politiek gezien ben ik niet-thuis in deze of welke andere partij dan ook, ik heb meer met mensen en kan het waarderen als mensen ergens voor staan, rechte rug tonen en zich uitspreken.

Een week-en streekblad kopte enige weken terug op de voorpagina dat Wethouder Nieboer een vernieuwde brugverbinding had geopend. Geweldig! Wethouder.., dat wordt je niet zomaar, dat moet je kunnen, dat moet je willen en daar moet je wel iets voor doen. Zo ken ik Jurrie nog van vele jaren terug als werknemer van mijn streektaaluitgeverij, toen ook al een man van veel kwaliteiten. Ik ken hem als oprichter van de lokale radio omroep Scheemda en zoveel andere dingen meer, het papier is gewoon te klein en het aantal letters te omvangrijk om alles te beschrijven. Diezelfde Jurrie die nu aan de behoorlijk gevulde portefeuille een vette kluif heeft, waarin o.a. Jeugdzorg, Cultuur, Onderwijs, Ruimtelijk Beheer, Erfgoed, was tot voor kort aan ’t werk achter de burelen van Afeer.

Vanaf 1 februari dit jaar is hij van plaats en plek gewisseld, is zijn plek nu achter het bureau met daarvoor de vergadertafel waar ik met schrijfblok en pen op hem en de koffie wacht. “Hier is de koffie” zegt Jurrie als hij de kamer weer binnenkomt en op de stoel achter zijn bureau plaats neemt. We nemen samen een slok van onze koffie en over zijn bureau naar voren buigend steekt Wethouder Nieboer gepassioneerd van wal, de eerste woorden zijn veel en alleszeggend – “Prachteg waark om te doun!”

Om over de plas te komen was al een avontuur op zichzelf, niets pakte uit zoals gepland en uitgerekend. Autopanne en veerbootpech en duizend dingen meer, die zeker achteraf bezien de hele onderneming tot een prachtig ervaringsverhaal hebben gevormd.

Als voorzitter en cluboprichter van een Brits auteur en boekenheld hadden we in kwartetvorm onze neus laten zien. Een bijzonder enerverend weekend dat drieëndertig jaar geleden op een zondag eindigde in een terugreis.

Tot aan Waterloo Station was het goed verlopen, Engelse literaire vrienden hadden ons bij het station afgezet. Na diverse Cheerio’s stapten wij het perron op waar ons duidelijk gemaakt werd dat de Treejn naar de boot niet vertrok, maar Waterloo was niet ons Waterloo, alle reizigers werden per touringcar naar de boot bevorderd. Even buiten het station stond een colonne reisbussen opgesteld en aan het eind ook een Rode Londense dubbeldekkert. Dat leek Winnifred en mij de leukste manier om naar de haven gebracht te worden.

We waren Lucky, we konden helemaal voorin en bovenin plaatsnemen, wat een uitzicht. Ik had nog nooit in een rijdend exemplaar gezeten, dus voor mij een Maidenvoyage. De colonne bussen zette zich in beweging met onze Rode Dubbeldekkert als hekkensluiter. De rit door Londen was wel interessant maar ik was er niet rouwig om daar niet dagelijks te hoeven vertoeven.

Na enige tijd was de city achter-, en de open countrysite voor ons. De buscolonne had zich onderhand van onze dubbeldekker gelost en met zwaar brommend geluid broemden wij aan de verkeerde kant de boot tegemoet. Het bleek niet alleen voor ons een avontuur te zijn, voor de linkshandige chauffeur was het denkelijk zijn eerste Tour of Duty.

Het werd steeds later, de zon was druk bezig zijn biezen te bakken en de schemer viel in terwijl de Dubbeldekkert zwaar brommend zijn weg vervolgde. Ergens was er denkelijk een afslag over het hoofd gezien en werd de omgeving steeds landelijker, de wegen steeds smaller, mooier en glooiender. Het werd er ook steeds krapper op en we trokken bovenin gezeten af en toe de knieën op als de Dubbeldekkert zichzelf dwars door een paar bomen leek te ploegen. Dat kon volgens ons nooit goed komen, dit was toch zeker niet de weg naar de boot, volgens ons waren we Totaly Lost.

Zwaar brommend en grommend kwam de Dubbeldekkert uiteindelijk tot stilstand op een zanderig pad naast een van de vele Lakes die dat Rot(s)eiland telt. Een paar behulpzame Farmers met hun trektuig wist ons weer vlot en On the Road te trekken en wonder boven wonder bleken we niet zo heel ver meer van de Safe Haven af te zijn. De boot lag er nog, men had op ons laatkomers gewacht en nadat de businhoud de loopplank op en het schip ingelopen was werd het anker gelicht en vertrok het richting vasteland.

Belangstellend naar waar we al die tijd geweest waren vroeg men ons naar het hoe en waarom. Een van de passagiers hoorde ik ergens achter ons in zijn beste steenkoolengels verklaren dat er geen trein vertrok. Het klonk wel grappig, maar ik vroeg me in alle ernst af of de overvarende Britten hout konden maken van … Thutraaijnofnotjoek?

Enthousiast is ze aan de slag in de pas verhuisde stadstuin aan de Winschoter Torenstaat. Gehurkt tussen de fors uit de kluiten gewassen aardappelen is Karin Starke – een bruisende onderwijzeres van 33-lentes jong – helemaal in haar element.

De spontaniteit spettert er werkelijk vanaf en met veel vuur doet deze brunette haar leuke plannen uit de doeken. Karin, dochter van de bij veel Oldambtsters nog welbekende bankdirecteur, doet tussen het opkomend gewas vrolijk en ongedwongen haar verhaal.

De veelzijdige en creatieve Karin had in haar jongere jaren geen uitgesproken voorkeur wat betreft het beroep dat ze later wilde uitoefenen als ze groter gegroeid zou zijn. Op voorstel van moederlief doorliep ze de PABO, liep een jaar stage op Curaçao en tien jaar terug werd ze beloond met haar onderwijsacte. Het werd vervolgens geen baan in de Groningse Binnenlanden maar toog de avontuurlijke globetrotter al na wee maanden naar Corn Island, een eiland voor de kust van Nicaragua.

Een daar woonachtig gezin uit het Groningse Marum was op zoek naar een leerkracht voor de kiddo’s. Het sollicitatiegesprek vond plaats voor de tap van De Drie Gezusters in de Stad, het gesprek verliep goed en het klikte uitstekend tussen haar en het gezin. Het in eerste instantie geplande halfjaar werd een paar jaren en eind 2017 zette ze weer voet op Oost Groninger bodem. Het was eerst even acclimatiseren, het leven ‘daar’ is zo anders dan ‘hier’, ze moest gewoon wennen aan de leefregels en geldende procedures in de Groningse Negorij. Dat je je hand bijvoorbeeld moest opsteken om aan te geven dat je mee wilde rijden, de bus hield niet vanzelf stil bij de halte. Contactloos betalen was ook een nieuw en onbekend gegeven, maar het geld vond uiteraard snel genoeg en vanzelf zijn weg.

Op de Internationale School in de Stad – in Helpman – staat ze nu de meeste dagen van de week voor de klas en is daar helemaal op haar plek. Haar collega’s hebben net als Karin ruime ervaring opgedaan in het buitenland en heeft ze een vaste groep. Haar opgedane ervaringen aan de andere kant van de oceaan en stadstuininitiatieven in de stad brachten haar op het idee om ook in Winschoten een schooltuin uit de grond te trekken. Ze benaderde de directrice van de Maranathaschool, kwam in contact met Jaap-van-het-stadsgroen, Marc-van-de-Blauwe-Stad en de wethouder Jurrie-die-de-Oldambtster-jeugdzaken in zijn portefeuille heeft.

Met de kinderen, ouders, vrijwilligers en teamleden van de Marantaha is ze onderhand aan de slag gegaan, de handjes kwamen uit de mouwen en wapperend werden de klaarstaande plantjes in de grond gepoot. Samen doen, samenwerken is het leukste, uitrekenen hoeveel plantjes op een rij geplant worden en naast een schat aan natuurkennis wordt tegelijkertijd ook de woordenschat vergroot. Na afloop samen aardbeitjes uit de tuin plukken en eten, met zijn allen zinnig bezig en dat onder de bezielende leiding van Karin de Schooltuinjuf.

“Ik ben hier gelukkig, samen met mijn vrouw Douwina en zoons Bas en Dennis wonen wij hier goed. In 2004 zijn we hier komen wonen, een prima plek die ons precies past, we zijn hier gelukkig”.

Aan het woord is buurtgenoot Richard Glazenborg, een goedlachse ondernemer en een 46-jarige kerel uit een stuk die al jaren als rijschoolhouder stevig aan de weg timmert.

“We wonen hier prima, overal zitten we vlak bij. De nieuwe school zit achter ons huis, het openluchtzwembad twee straten verderop, de sporthal net zo. Op vijf minuten lopen is werkelijk alles, supermarkten, bouwmarkt, bakker, noem maar op, Scheemda heeft een bloeiende middenstand en voorziet in alles. De dokter, apotheek het nieuwe ziekenhuis en dat alles op loopafstand. Het treinstation, de buslocaties en uiteraard een prima ontsluiting via de A7, voor mij als rijschoolhouder is dat echt perfect, mijn cursisten komen niet alleen uit het Oldambt maar ook ver daarbuiten.”

Net als de overige buurtbewoners is ook Richard verrast door de manier van aanpak door Acantus. Dat woningen geen eeuwig leven hebben is logisch, net zo logisch dat bij geen of gebrekkig onderhoud altijd verval intreed. Al jaren is het enkel lap en plakwerk, ongeacht hoe vaak de huurders aan de bel trekken, de uitgedachte plannen hebben al jarenlang een grote negatieve wissel getrokken. Dat er plannen zijn dat is overduidelijk, maar wat ze inhouden, dat blijft achter de schermen verborgen tot het moment dat er een beslissing genomen is, als er beslist wordt over de buurt en de bewoners.

Dat sloop van de 180 sociale huurwoningen een van de opties is, is eigenlijk absurd. Er is een steeds groter wordend woningtekort, op elke leeg komende woning in deze buurt komen al snel 250 gegadigden af. Ook geen wonder, mensen met kinderen zitten hier precies goed, het zijn ruime huizen, betaalbaar en flink wat speel- en tuinruimte rondom, waar vind je dat nog.

“Wat ik niet snap is dat ze wel een groot ecologisch onderzoek plegen want dat er iets gaat gebeuren is wel duidelijk. Het geeft negatieve gevolgen voor de gierzwaluwen en vleermuizen, die zijn beschermd, daarvoor loopt nu al meerdere avonden een heel team door de buurt. Waarom wordt ons niets gevraagd? Wat is er zo moeilijk aan om ook een team langs de 180 huisdeuren te laten gaan, tellen wij als mens niet meer mee? Ons welzijn is hen worst? Wat houden de plannen nu precies in? Wees open en eerlijk, wees transparant en communiceer met ons. De woningen renoveren en achterstallig onderhoud wegwerken? Graag, wij zijn er niet op tegen, kom maar op, bouwvakkers welkom.”

“Maak er weer een prima onderhouden buurt van waar elk naar tevredenheid kan blijven wonen, dit is een prachtig gelegen buurt, ik bin hier gelukkig, ik huif hier nait weg..”

De in 1862 in Sankt Vith geboren Silvio Gesell was een maatschappelijk betrokken mens. Hij werd omschreven als sociaal hervormer en financieel theoreticus, de bekende econoom John Maynard Keynes noemde hem een anti-marxistisch socialist. Gesell noemde zichzelf liever een Freiwirtschaftler (Vrij-econoom)

Gesell was van mening dat het welzijn en welvaart van de mens in sterke mate afhankelijk was van het geldende economische systeem, een systeem dat een kleine machtselite door middel van enkele simpele wetten compleet controleerde. Gesell zag rente op ruilmiddelen en bodemrente als belangrijkste elementen die elke vorm van rechtvaardige welvaartsverdeling in de weg stond.

Om (wereldwijd) te komen tot een eerlijke welvaartsverdeling moesten – volgens Gesell – alle wettelijke en overgeërfde voorrechten afgeschaft worden. Daarnaast mocht geld alleen nog dienen als ruilmiddel, niet als spaarmiddel en mocht/kon het net als de waren of diensten waarvoor het als ruilmiddel werd ingezet een beperkte geldingsduur hebben.

Geld moest een maximale houdbaarheidsdatum meekrijgen, grondspeculatie moest verboden worden en onder het nastreven van eigenbelang zou een vrije en eerlijke concurrentie gelijke kansen voor iedereen moeten bieden.

Door het ontbreken van onrechtmatige of onverdiende rente zouden de minder begaafden en geslaagden niet bijdragen aan de resultaten van de meer begaafden en actieven. Voor allen zou voldoende (ruil) middelen beschikbaar zijn. Gesell was van mening dat het ruilmiddel geld de mens moest dienen en niet beheersen en dat daarom de geldhoeveelheid door overheidscontrole gereguleerd en vrij moest zijn (Freigeld).

Dit laatste is niet in het belang van de kleine geldelite die geen concurrentie wenst op dat gebied, ZIJ bezit absolute en onvoorstelbare macht in het geldwezen. Vandaar ook dat deze elite van ganser harte de utopistische Duitse econoom Karl Marx ondersteunde die in feite een bezitloze massa voorstond en waar alle bezit onder controle gesteld werd van de staat, c.q. een uitverkoren elite.

Zonder welwillende ondersteuning van het – ogenschijnlijk tegenstrevende – Grootkapitaal zou Daß Kapital niet in die oplage en al zeker niet in al die vertalingen verschenen zijn als het geval geweest is en zou het zéker niet dié invloed hebben gehad op de brede volksmassa. Toen in 1918 de Eerste Wereldoorlog op zijn einde liep verscheen in de Berlijnse krant Zeitung am Mittag de navolgende haast profetische bijdrage van Gesell’s hand:

‘Ondanks de heilige belofte van de naties om oorlog voor altijd uit te bannen, ondanks de roep van de massa’s “Nooit meer oorlog!” en in het gezicht van allen die hopen op een betere toekomst, moet ik het volgende stellen: als men volhardt in het huidige monetaire stelsel – de door interest aangedreven economie – durf ik vandaag nog te voorspellen dat het geen 25 jaar zal duren voor we een nog veel ergere oorlog zullen meemaken.

Evenals in vroeger tijden zullen pogingen worden ondernomen om vreemde gebieden te annexeren en voor dit doel zullen wapens worden vervaardigd met als rechtvaardiging dat dit tenminste werk geeft aan de werkelozen. Wilde revolutionaire bewegingen zullen zich vormen onder de ontevreden massa’s en er zal een giftige bloem van extreem nationalisme bloeien. Tussen landen zal geen wederzijds begrip meer zijn en uiteindelijk kan dit slechts leiden tot oorlog’.

Zoals voorspeld ontbrandde binnen 25 jaar – in 1939 – de opvolgende wereldoorlog, miljoenen vonden de dood en crepeerden nadien. De geldbaronnen hadden zichzelf daardoor en nadien als nooit tevoren de macht toegeëigend.

Nauwelijks honderd jaar later – in 2020 – is een nieuw hoofdstuk ingezet en wordt onder supervisie van Klaus Schwab, de opperpriester van het World Economic Forum, een nieuwe en alles onderdrukkende en vrijheid berovende religie opgelegd met als doel u gelukkig te maken met niets.

Economische uitsluiting en uitbuiting is het handelsmerk van dit smerige beest, gevolgd door honger en ontberingen met uiteindelijk ellende en vernietiging. Rattenvangers 2.0 voorop, de massa navolgend, ziende blind en horende doof in opperste vervoering zingend . ‘You’ll own nothing and you’ll be happy’.

Silvio Gesell, geboren 1862 in Sankt Vith, war ein sozial engagierter Mensch. Als Sozialreformer und Finanztheoretiker beschrieben, nannte ihn der bekannte Ökonom John Maynard Keynes einen antimarxistischen Sozialisten. Gesell nannte sich lieber Freiwirtschaftler

Gesell glaubte, dass menschliches Wohlergehen und Wohlstand stark vom herrschenden Wirtschaftssystem abhingen, einem System, das eine kleine Machtelite durch ein paar einfache Gesetze vollständig kontrollierte. Als wichtigste Elemente, die einer gerechten Vermögensverteilung im Wege standen, sah Gesell den Zins an Tauschmitteln und den Boden rente.

Um eine gerechte Verteilung des Reichtums (weltweit) zu erreichen, mussten laut Gesell alle gesetzlichen und erblichen Privilegien abgeschafft werden. Außerdem durfte Geld nur als Tauschmittel, nicht als Sparmittel dienen und ebenso wie die Waren oder Dienstleistungen, für die es als Tauschmittel verwendet wurde, eine begrenzte Gültigkeitsdauer haben.

Geld musste ein maximales Verfallsdatum erhalten, Grundstücksspekulation musste verboten werden und freier und fairer Wettbewerb sollte aus Eigennutz allen gleiche Chancen bieten.

Ohne illegitimes oder unverdientes Interesse würden die weniger Begabten und Erfolgreichen nicht zu den Ergebnissen der Begabteren und Aktiveren beitragen. Ausreichende (Austausch-)Ressourcen wären für alle verfügbar. Gesell glaubte, dass das Tauschmittel Geld dem Menschen dienen und nicht der Kontrolle dienen sollte und dass daher die Geldmenge durch staatliche Kontrolle reguliert und frei sein sollte.

Letzteres ist nicht im Interesse der kleinen Geldelite, die in diesem Bereich keinen Wettbewerb will, sie haben absolute und unvorstellbare Macht im Finanzbereich. Deshalb unterstützte diese Elite von ganzem Herzen den utopischen deutschen Ökonomen Karl Marx, der in der Tat eine besitzlose Masse vertrat und alles Eigentum unter die Kontrolle des Staates oder einer auserwählten Elite stellte.

Ohne die wohlwollende Unterstützung des – scheinbar widersprüchlichen – Großen Kapitals wäre Daß Kapital nicht in dieser Ausgabe und schon gar nicht in all diesen Übersetzungen erschienen, und es hätte sicher nicht so einen Einfluss auf die breite Masse der Menschen. Als der Erste Weltkrieg 1918 zu Ende ging, veröffentlichte die Berliner Zeitung am Mittag folgenden fast prophetischen Beitrag Gesells:

„Trotz des heiligen Versprechens der Nationen, den Krieg für immer zu verbannen, trotz des Rufes der Massen: ‘Nie wieder Krieg!’ und angesichts all derer, die auf eine bessere zukunft hoffen, muss ich sagen: wenn man im gegenwärtigen geldsystem – der zinswirtschaft – beharrt, wage ich heute die Prognose, dass es keine 25 Jahre dauern wird, bis wir einem viel schlimmeren Krieg gegenüberstehen.

Nach wie vor wird versucht, fremde Gebiete zu annektieren und Waffen zu diesem Zweck herzustellen mit der Begründung, dass dies zumindest Arbeitslosen Arbeit verschafft. Wilde revolutionäre Bewegungen werden sich unter den unzufriedenen Massen bilden und eine giftige Blume des extremen Nationalismus wird blühen. Es wird kein gegenseitiges Verständnis zwischen den Ländern geben und am Ende kann es nur zu Krieg führen.”

Wie vorhergesagt, entzündete sich innerhalb von 25 Jahren – im Jahr 1939 – der darauffolgende Weltkrieg, Millionen kamen dabei um. Die Geldherren hatten die Macht wie nie zuvor, und danach an sich gerissen.

Kaum hundert Jahre später – im Jahr 2020 – hat ein neues Kapitel begonnen und unter der Aufsicht von Klaus Schwab, dem Obersten Priester des Weltwirtschaftsforums, wird eine neue und alles unterdrückende und freiheitsraubende Religion auferlegt mit dem Ziel, dich mit nischts glücklich zu machen.

Wirtschaftliche Ausgrenzung und Ausbeutung ist das Markenzeichen dieser dreckigen Bestie, gefolgt von Hunger und Not mit schließlich Elend und Zerstörung. Rattenfänger 2.0 vorn, der Menge folgend, blind sehend und taub in höchster Ekstase singen hören, Du besitzt nichts und bist glücklich, You own nothing and be happy!

Veel van mijn (facebook) vrienden weten mijn naam op de een of andere manier wel te verbinden aan oorlog, geschiedenis en iets met Vredesonderwijs. De koppeling met Vrijdenken is bij velen ook niet onbekend, maar wat dat precies mag zijn is vaak afhankelijk van de eigen politieke of religieuze overtuiging.

Voor de massa ook niet zo interessant. De een vult daar ruimer-denken voor in, een ander plant me naar eigen denkkader en programma in de linkse(radicale) hoek, terwijl een ander juist vind dat ik in een tegenover gesteld hokje moet passen. Ik schrijf zo nu en dan ook nog wel eens iets maar lang niet zoveel meer als in het verleden.

Tientallen jaren onderzoeksjournalistiek zijn er de oorzaak van dat ik niks voor absolute waarheid aanneem. Voor mij is waarheid een existerend begrip maar niet uniek en enig en vormt het samen met de leugen een onlosmakelijke werkelijkheid.

Waarheid .. welke wilt u hebben? Er zijn miljarden waarheden en allemaal even waar en ook weer verschillend van elkaar en geen enkele is exact gelijk aan de andere. Je zou haast kunnen zeggen dat er een unieke individuele waarheid bestaat, puur persoonlijk en met de leugen is het idem dito, net zoveel leugens als er mensen zijn.

Miljarden leugens en variaties daarop die samen met al die evenzo ontelbare waarheden de werkelijkheid vormen waarin wij leven. Een werkelijkheid die ons als een soort van regenboog omgeeft waarin geen enkele kleur, geen enkele waarheid, geen enkele leugen absoluut is.

Er is niet een kleur, er is niet een leugen, er is niet een waarheid die absoluut is en het is daarom ook in ieder-mens-belang om goed zicht te hebben en te kunnen krijgen van alle alle kleuren van de regenboog, kennis te hebben van zoveel als mogelijk (on)waarheid want je wordt voorgelogen waar je bijstaat.

Leugen en bedrog brengt altijd en eeuwig dood en ellende voort met economische, militaire en politieke oorlogen tot gevolg. Daarom ook is het absoluut van levensbelang. Kennis en weten is inzicht en is gelijk aan macht. Wie in de toekomst wil kijken moet kennis hebben van het verleden, en NIET alleen van het politiek gewenste verleden, gekleurd door enkele waarheden die tot absoluut en enig verklaard zijn, want daar gaat de mensheid al eeuwen lang finaal de mist in, daarin wordt ze des-kundig mis-leid.

Onze kennis, ons weten, wordt natijd en achteraf gevormd, we lezen-na en horen achteraf de verklarende waarheid van het wat en ellendige waarom, maar nooit door de verslagenen maar door de overwinnaars. Niet de absolute waarheid, maar de zegevierende moorddadige brutaliteit. Het dodelijke web vol misleiding en bedrog dat al eeuwen als onzichtbaar wapen op de achtergrond wordt ingezet is zo simpel, zo eenvoudig haar werk kan doen is eigenlijk te triest voor woorden.

In een paar woorden uit de doeken doen is voor de vol-leerde mens aardig lastig omdat het niet past in het denkpatroon waarmee de mens geladen is. Zolang als de mens denkt dat ze ZELF denkt, terwijl ze enkel en alleen NA-denkt en NA-doet met wat in het gekend denkpatroon gevormd is, zullen alle andere vormen van informatie die niet daarin passend zijn niet landen.

Het is misschien wel te vergelijken met een afwijkend schrift uit oude en vergane beschavingen en tijden die nu niet-herkend en onleesbaar is. Hoe vaak de tekens ook overgelezen of bekeken worden, de daarin opgeslagen kennis en weten wordt niet opgenomen. Neem een softwareprogramma, een programma dat geschreven is om de computer te laten rekenen, dat is ook wat het goed kan en zal doen, maar om met behulp daarvan een symfonie te componeren zal slecht uitpakken, falende input, de data matcht totaal niet.

Wat volgens programma wel als on-(be)grijpbaar en on-logisch gezien wordt, kan wel herkend worden, het woord hoerenmaagd is bijvoorbeeld een zich in tegenspraak verkerende term, oftewel in goed Gronings ‘Contradictio in Terminis’.

Een niet-liegende en absoluut en enige waarheid sprekende politicus is dat idem dito, in dienst van de mammon is liegen hun hoofdvak, maar… toch gelooft de mensenmassa deze bedriegers op hun onzuiver woord. Beroepsleugenaars die de vrede preken maar aankoersen op de dood.

Wie in hen gelooft bedriegt zichzelf, wie deze charlatans vertrouwt die zal niet eeuwig leven, erft geen wereldvrede, gaat de aarde niet redden van opwarming of ondergang en wordt evenmin beschermd en gered van een virus. Er is sprake van een on-ge-kende kennis crash, een kortsluitende input, fatale error.. Invalidata

Viele meiner (Facebook-)Freunde wissen auf die eine oder andere Weise meinen Namen mit Krieg, Geschichte und so etwas mit Friedenspädagogik zu verbinden. Auch die Verbindung mit Freidenken ist vielen nicht unbekannt, aber was das genau sein mag, hängt oft von der eigenen politischen oder religiösen Überzeugung ab.

Für die Masse nicht so interessant. Eine Person füllt dafür Aufgeschlossenheit im Denken aus, eine andere stellt mich gemäß seinem eigenen Denkrahmen und Programm in die linke (radikale) Ecke, während eine andere denkt, dass ich in eine entgegengesetzte Box passen sollte. Ich schreibe gelegentlich etwas, aber nicht annähernd so viel wie früher.

Jahrzehnte des investigativen Journalismus bedeuten, dass ich nichts für die absolute Wahrheit halte. Wahrheit ist für mich ein existentes Konzept, aber nicht einzigartig und bildet zusammen mit der Lüge eine untrennbare Realität.

Wahrheit… welche willst du? Es gibt Milliarden von Wahrheiten und sie sind alle gleich wahr und verschieden voneinander und keine ist genau gleich. Man könnte fast sagen, dass es eine einzigartige individuelle Wahrheit gibt, eine rein persönliche, und das gleiche gilt für die Lüge, genauso viele Lügen wie es Menschen gibt.

Milliarden von Lügen und Variationen davon, die zusammen mit all diesen ebenso unzähligen Wahrheiten die Realität ausmachen, in der wir leben. Eine Realität, die uns wie eine Art Regenbogen umgibt, in der keine Farbe, keine Wahrheit, keine Lüge absolut ist und es ist daher im Interesse aller, eine gute Sicht zu haben und alle Farben des Regenbogens gut sehen zu können, in so viel (Un-)Wahrheit wie möglich, weil Sie vor Ihren Augen belogen werden.

Lügen und Täuschung führen immer und ewig zu Tod und Elend, was zu wirtschaftlichen, militärischen und politischen Kriegen führt. Deshalb ist es absolut wichtig. Wissen ist Einsicht und gleicht Macht. Wer in die Zukunft blicken will, muss Wissen über die Vergangenheit haben, und NICHT nur über die politisch gewollte Vergangenheit, gefärbt von einigen für absolut erklärten Wahrheiten und nur, weil die Menschheit dort seit Jahrhunderten schief läuft, in der sie wird fachmännisch irregeführt.

Unser Wissen wird nach und nach gebildet, wir lesen nach und hören nachher die erklärende Wahrheit des Was und des elenden Warum, aber nie von den Erschlagenen, sondern von den Siegern. Nicht die absolute Wahrheit, sondern die siegreiche mörderische Brutalität. Das tödliche Netz aus Täuschung, das seit Jahrhunderten als unsichtbare Waffe im Hintergrund eingesetzt wird, ist so einfach, dass man es kaum in Worte fassen kann.

In wenigen Worten zu erklären, ist für den vollgebildeten Menschen ziemlich schwierig, weil es nicht in das Denkmuster passt, mit dem die Menschen belastet sind. Solange der Mensch denkt, dass er SELBST denkt, denkt unt tut er nur NACH, nachamen was im bekannten Denkmuster gebildet ist und werden alle anderen Formen von Informationen, die nicht hineinpassen, nicht landen.

Es kann durchaus mit einer abweichenden Schrift aus alten und vergangenen Zivilisationen und Zeiten verglichen werden, die heute unerkannt und unleserlich ist. Egal wie oft die Zeichen gelesen oder angesehen werden, das darin gespeicherte Wissen ist nicht zugänglich. Nehmen Sie ein Softwareprogramm das geschrieben wurde um den Computer berechnen zu lassen, das kann und wird auch gut tun, aber eine Symphonie damit zu komponieren wird schlecht ausfallen wenn die Eingabe fehlschlägt, die Daten stimmen nicht überein..

Was laut Programm als unverständlich und unlogisch empfunden wird, kann man erkennen, etwa das Wort Hurenjungfrau ist ein widersprüchlicher Begriff, ein ‘Contradictio in Terminis’.

Ein nicht lügender und absolut und einzig wahrheitssprechender Politiker ist ein Contradictio in Termini, dass sind Lügner im Dienste des Mammon … trotzdem glauben die Menschenmassen diesen Betrügern bei ihrem unreinen Wort. Professionelle Lügner, die Frieden predigen, aber dem Tod entgegensteuern.

Wer an sie glaubt, betrügt sich selbst, wer diesen Scharlatanen vertraut, wird nicht ewig leben, den Weltfrieden nicht erben, wird die Erde nicht vor Erwärmung oder Zerstörung retten, noch wird sie vor einem Virus geschützt und gerettet. Es gibt einen unbekannten Wissensabsturz, einen kurzgeschlossenen Eingang, einen schwerwiegenden Fehler, ein error durch Unzureichende Data.