Categoriearchief: Simsalaboliek

Sint Maarten & Aller Zielen

Jaarlijks worden aan het eind van de maand oktober, begin november sfeervolle herdenkingen gehouden. Alleen, met vrienden of al dan niet in religieus groepsverband gaat men in gedachten terug naar de mensen die het tijdelijke voor het eeuwige hebben verruild. Het nu nog in Nederland en België bekende en gevierde Sint-Maartenfeest / Halo-Ween is in wezen hieraan identiek en aanverwant.

Met het branden van kaarsen en het ontsteken van vuren staat men een keer per jaar stil bij de personen die men lief had. Familieleden, partners, kinderen, vrienden en ieder waarvan het ont-zielde lichaam op aarde achtergebleven en de ziel achtergelaten is wordt in liefdevolle herinnering voor even teruggehaald en omarmd. 

De oorsprong van dit eeuwenoude spirituele Gutt & Ufil ritueel & gebruik is in de loop der tijd in vergetelheid geraakt. Het is talloze malen aangepast, over-gedragen maar heeft desondanks niets aan zeggingskracht, duiding of kernwaarde verloren. In de kern is het een oud pre-religieus spiritueel maan-wende-feest dat sinds mensenheugenis plaats vind ten tijde van het laatste maankwartier van de 10e maan van het volle maanjaar. Bij een luna-yar/jol = maan-wiel met 13 manen verschuift dit ritueel door naar het eerste volgende laatste-maankwartier. Het laatste-maankwartier is een van de schijngestalten van de maan die optreedt na elke Lunatie (is de afstand in tijd tussen twee nieuwe manen) en vindt gemiddeld plaats rond de 21e dag NA nieuwe maan. De maan komt dan rond middernacht – 24.00 uur – op en gaat rond het middag – 12.00  uur – onder.

Tijdens de maan-wende (halo-wende) is de dag en de nacht naar verhouding in evenwicht en breekt daarna de tijd van verdere verdonkering (ver-duister-ing) aan. Een Halo is een optisch verschijnsel in de atmosfeer (o.a. een lichtende kring om zon of maan, ontstaan door breking of buiging van zon- of maanlicht in ijskristallen. Ween is woordverwant aan Wend-(e), halo-ween is een duale woordverbinding en heeft in deze betekenis direct verbinding met het pre-religieus Keltische wielfeest Samhain, een van de acht luna-yar/jol = maan-wiel-feesten. Aan de periode van het binnenhalen van de oogst is een einde gekomen, de herfst/haarfst/harvest is ten einde.

Moeder Aarde gaat in ruststand ter voorbereiding van een nieuwe cyclus en neemt haar rol in de eeuwige draaiing in het luna-yar. Haar lichaam lijkt uitgeput en afgestorven, de lucht is grijs en grauw, de wind waait koud, de grond is zwart, de groei voorbij, de vruchten afgestorven en de zaden zijn verspreid. Als in een vorm van noodzakelijk wereld-coma herstelt de aarde zich de opvolgende manen en maakt zich gereed voor de eeuwige hergeboorte. Het is ook de periode waaraan men sinds mensenheugenis toegedicht heeft dat de scheidslijn tussen leven en dood, tussen de bezielden en ontzielden het meest fragiel is en dat juist in deze nacht enkel door een dunne doorzichtige sluier gescheiden zijn waardoor een contact-verbinding mogelijk is.

Het is daarom ook juist specifiek dat tijdens deze periode ‘allen-die-ons-ontzield’ zijn in staat van aan-dacht staan. De daarbij al eeuwen in ere gehouden festiviteiten en bijbehorende rituelen zijn niet alleen het als lichtend baken ontsteken van vuren om de dolende zielen te leiden maar ook om het leven zelf te vieren. Dieren waarvoor in de wintermaanden onvoldoende en vers voer beschikbaar is worden in de door de Halo-Wende (ook wel als Bloudmoand – Bloed-Maan(d)) aangemerkte periode geslacht om de mens tot voeding te dienen, zo worden ze gevild, gedroogd, gerookt en boven de verwarmende feest-, en herdenkingsvuren geroosterd. Er wordt volop gegeten en gedronken en ook voor de ont-zielden worden plaatsen vrij gehouden en staan schalen voedsel en karaffen dranken klaar. Er wordt om de vuren gedanst en gezongen, door hen die nog zijn ter nagedachtenis van de voor-hen-uit-levenden. Hoewel de gebruiken en rituelen door eeuwen zijn ver-vormd, zijn ze desalniettemin door-geleefd en door-gegeven aan later en na-hen-levenden. Allerzielen dan wel Allerheiligen wordt – o.a. in het Noorden- en Oosten van Nederland – traditioneel op de eerste MAAN-dag in november gehouden, vaak gepaard gaand met beesten- & goederenmarkt, eten, drinken, muziek en vermaak.

Het (bijna gedoofde levens) licht wordt symbolisch verpakt als vruchtbaarheidskern in de voederbiet, suikerbiet, knol, pompoen of papieren lampion. Tot aan de Tweede Wereldoorlog werden in Noord- en Oost Nederland en de Zuidelijke Nederlanden mangels, rapen en voederbieten uitgehold en van een gezicht / masker voorzien. Bungelend aan een draad of touw, al dan niet hangend aan een stok, droeg de jeugd van toentertijd de lantaarn zingend van deur tot deur om daarvoor met wat zoetigheid beloond te worden.

Het spirituele Gutt & Ufil werd ritueel gekerstend tot het religieuze jaarfeest ter ere van de heilige Saint Hubertus, later Sint Martinus (ook wel Sint Maartensfeest genoemd) de halo werd figuratief behouden en afgebeeld rond om deze en andere heiligen – S(a)int’s. Als ritueel verdween het van de eeuwigdurende maankalender om uiteindelijk op de numerieke Katholieke Juliaanse kalender te worden opgeschoven naar de 11e dag van de 11e maand. Door volksverhuizers naar de Nieuwe Wereld meegenomen werd het ritueel dat van oer-sprong onverbrekelijk aan de eeuwige kringloop van leven-en-dood verbonden is geannexeerd en tot commercieel succesproduct subtiel vervormd en doorontwikkeld. Voorzien van tegengestelde en diabolische elementen uit Gutt & Ufil oerweten (Licht & Donker <=> Leven & Dood <=> Voorspoed & Tegenspoed) terug op de in economisch te vermarkten ingerichte wereldsamenleving terug gebracht en na WOII naar de Oude Wereld geïntroduceerd.

Alle-r-zielen, Alle-r-heiligen worden nu meer en meer gedemoniseerd en ontmanteld, de oorsprong bezoedeld en kennis gewist, gevoed door onkunde, on-weten en intolerantie door een verdringende en radicaliserende heilsleer die zich – hoe wrang ook – gegrondvest weet op een eigen en afwijkende vertaling van kennis over zon, maan en sterren. De-moan(ische) – Niet-Maan(ische) elementen werden subtiel manifest ver-Gutt / ver-goeilijkt, het wiel-gewenteld, de duiding gedraaid. Machten die zich bedienen van kennis en krachten achter het Ufil trachten de mensheid te misleiden door ze van het Gutt-pad te brengen, daarmee het licht te doven, het leven te vernietigen en de dood te aanbidden. Dit met hulp van grote aantallen verdwaalde geesten die als misleide, onkundige gidsen eeuwenoude en gekende voor-tekenen onbewust versterken en daarmee alle tegenspoed vergroten. Als sissend kronkelende spirituele serpenten vergiftigen zij – vaak tegen geldelijk gewin en eigen economisch  voordeel – de wereld door onder de noemer van diabolische zelfliefde wereldwijd haat en verdeeldheid te zaaien. Niet de echte en verbindende onbaatzuchtige liefde, compassie of moederlijke zorg voor alle (mede)mensen maar met magie omgeven leugenachtige On-Gutt, de De-Moan, wordt het als zuivere en hart-verwarmende Licht gepresenteerd.

Het ev/wen-zo-oude lentefeest, het traditionele mei-feest waarin o.a. de geboorte en het nieuwe leven geëerd wordt, is notabene om- en vervormd tot een doods-cultus-rite waarin volledig in tegen-strijd vernietiging centraal gesteld is. Dezelfde her-vorming is gebeurd met alle andere pre-religieuze spirituele maan rituelen.

Maan-/Halo-wende, Aller Zielen en Sint Maarten viel het jaar 2018 op woensdag 31 oktober van zonsondergang tot de opvolgende zonsondergang op donderdag 1 november. Op zondag 5 november In 2023 vindt dit plaats van zonsondergang tot de opvolgende zonsondergang op zondag 6 november.

Volgens de Juliaanse kalender vond in 2018 het lichtjesfeest plaats op zondag 11 november, liep de jeugd op zaterdag 10 november langs de deuren en vonden er in heel het land in het weekend van 10 op 11 november en het weekend daaraan voorafgaand o.a. op begraafplaatsen herdenkingen plaats in het kader van Allerzielen.

Op de vier uiteinden van het Keltische Kruis (die o.a. de vier seizoenen symboliseren) zijn de afbeeldingen aangebracht van de vier evangelisten Mattheus, Markus, Lucas en Johannes zoals deze in de Bijbel zijn opgenomen in het Nieuwe Testament. Mattheus staat op het noorden, afgebeeld als man/engel, Markus op het westen, afgebeeld als leeuw, Lucas op het oosten, afgebeeld als os en Johannes op het zuiden, afgebeeld als een adelaar.

Wanneer precies de koppeling is toegekend tussen dier en evangelist is onduidelijk, wel is de omzetting duidelijk van de planeten tot engelen. Vroeg joods religieuze leiders verbonden de vier evangelisten aan de vier aartsengelen Michaël, Rafaël, Gabriël en Uriël. De eind-benoeming el is een verwijzing naar Goud/God. Op hun beurt waren dit vervormingen van de Zon (Michaël), Venus (Rafaël), Mercurius (Gabriël) en Jupiter (Uriël). Nadien werden de vier aartsengelen vervormd tot de vier grote profeten Isaiah, Jeremiah, Ezekiel en Daniel. De overige drie planeten werden hervormd tot Hanaël (Mars), Zadkiël (Jupiter) en Samaël (Saturnus). In de islam staat Samaël/Saturnus bekend als de afvallige engel Sjejtan, Satan, is aartsengel Michaël bekend als Mika’il, Rafaël onder de naam Israfil en Gabriël als Djibriël. In de geesteswetenschap van Rudolf Steiner is Gabriël de kerstengel, Rafaël de paasengel, Uriël de engel die vooral rond Sint-Jan (mid-zomer) actief is en Michaël vooral aan het begin van de herfsttijd werkt, zo rond 29 september. In het kleurenpalet staat de Zon gelijk aan Goud, Venus aan Violet, Mercurius aan Geel en Aarde aan Zilver.

Voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog werd in de woningbouw nog volop gebruik gemaakt van bouwsymboliek. Hoewel het om eeuwenoude symboliek handelt was ook toentertijd steeds minder algemeen bekend wat de precieze duiding inhield.

Terwijl de kennis afnam paste men het tot even na de Tweede Wereldoorlog toe waarna het langzaam maar zeker uit zicht verdween. Het Oude-Weten/Oude Wetten stond gelijk aan Ouder-wets en werd verdrongen voor het Nieuwe-Weten/Nieuwe Wetten, Nieuwer-wets. In de nieuwe bouwvoorschriften en gebruiken verdween gestaag de symboliek en ontgaat de mens van vandaag de dag (zonder zich ervan bewust te zijn) de achterliggende bedoeling en gedachte.

Een mooi voorbeeld hiervan is het bovenlicht dat in het trappenhuis is aangebracht in een klein appartementencomplex uit het begin van de 50-er jaren van de vorige eeuw. Het vierkant waarin het midden een cirkel aangebracht is, wordt letterlijk door-kruist door een staand kruis terwijl een gekanteld kruis tot aan de buitenrand van de cirkel doorloopt. Weinigen zullen bij het zien ervan beseffen dat het zich hier handelt om een meervoudig symbool waarmee (o.a.) even-wicht (even-veel = gelijk-wegend) aangeduid, verlangd en geboden wordt.

Voor- en tegenspoed voor allen is in wezen wat het in dit bovenlicht opgenomen wiel / rad verbeeldt. Men hoeft geen geoefend oog te bezitten om in dit rad-symbool (rad-raad-gevend-symbool) de twee elkaar tegengestelde wielkruisen te ontdekken, symbolen waarvan men totaal vervreemd geraakt is en de be-teken-is niet meer her-kent.

Het rechtopstaande kruis met de naar rechts wijzende haken verbeeldt de voor-uit-gang, oftewel voor-spoed, het gekantelde kruis daarentegen, net de naar links wijzende haken verbeeldt het tegenovergestelde, namelijk achter-uit-gang, oftewel tegen-spoed. Beide kruisen gelijktijdig afgebeeld verbeelden de balans tussen zowel voor- als tegenspoed en verbeeldt de harmonie. Met de cirkel, de kring, de krans wordt o.a. het al-heel/het to-taal verbeeld. De duiding in het besproken bovenlicht kan gezien worden als het afvragen en toewensen van balans en evenwicht van voor- & tegenspoed voor de bewoners van het appartementencomplex.

Op het Eerste Kwartaal van het raadselrad (dat is de plek waar de klok aangeeft dat het 3 uur is) begint het nieuwe jaarseizoen weer. Het moment is aangebroken om het eeuwenoude lentefeest Ostara te vieren. De nacht en de dag zijn nu even lang, dat is nu in balans. We noemen het ook wel dat ze nu in evenwicht zijn. Vroeger werd hier ook wel Lente-evening tegen gezegd. Alles in de natuur gaat weer aan de slag, het gaat weer her-leven. Vanaf Ostara worden de dagen weer langer. Het Ostarafeest wordt gevierd door het maken van vuurstapels, het eten van eieren, vet en lekkere zoete dingen.

Een ei staat voor nieuw leven, de dooier, het wit en de schaal zijn de drie levensbrengende elementen. De eidooier staat bijvoorbeeld symbool voor de zon. Eiertikken was een oud gebruik. Twee mensen tikken hun gekookte ei tegen dat van de andere tot dat een van de twee barstte. De winnaar kreeg het gebarsten ei van de ander. Het in de grond verstoppen van eieren werd eeuwenlang gedaan als vruchtbaarheidsritueel. Een ander onderdeel hiervan was het kleuren van eieren en beschilderen met oude (wiel)symbolen. De as van de vuren werd over het land gestrooid om het land vruchtbaar te maken.

Ostara is het eerste seizoenfeest van in totaal 4 seizoenfeesten. De andere 3 belangrijke jaar/wielfeesten zijn het (mid)zomerfeest (Litha), het Herfstfeest (Mabon) en het (mid)winterfeest (Yule). Dit eeuwenoude lentefeest is vernoemd naar de Germaanse godin Eostre. De godin van de in het oosten (Osten) opkomende Zon. Als je naar de windrichtingen op het wielkruis kijkt zie je dat het oosten op dezelfde plek staat als de 3 op een klok, namelijk rechts. In de oud Noorse taal wordt met het woord Austr bijvoorbeeld het Oosten bedoeld, in het Duits wordt dit lentefeest Ostern genoemd en gaat terug naar het Oergermaanse woord austrōn, dat op haar beurt nauw verwant is met het Litouwse woord aušrà wat dageraad betekent en is het woordverwant aan het Oudindische woord Usás wat dageraad of voor-jaar betekend. In het Engels wordt dit feest Eastern genoemd.

Ook in de Etruskische, Griekse, Hindoeïstische, Romeinse, Baltische en Slavische mythologie kent men het eeuwenoude en pre-religieuze lentefeest van de opkomende Zon en staan de lentegodinnen bekend onder de navolgende benamingen: Thesan, Eos, Usha, Aurora, Aurine en Oesja. In Nederland kennen we dit eeuwenoude Heidense feest nu als Pasen, het moment dat het ene deel van het seizoen overgaat naar het volgende. Er wordt een natuurlijke grens gepas-seerd, pass-over. In het Engels wordt dit feest ook wel Pass-over genoemd en in het Spaans staat Pasar voor overgaan. In het oosten komt de zon op en vanaf nu wordt de dag langer en ook warmer. Ostara is al eeuwenlang bekend als de ochtend, het midzomerfeest als de middag, het herfstfeest als de avond en het midwinterfeest als middernacht. Op de klok staat dus het getal 3 voor Ostara, 6 voor Litha, 9 voor Mabon en 12 voor Yule.

(foto: Wikipedia – Licensefree)

Kerst…, ik heb er eigenlijk niets mee. Vroeger moesten we tijdens deze dagen als kind op tijd uit bed, zondagse kleertjes aan en in colonne naar de kerk. Luisteren naar een dominee die een heel verhaal voorgalmde vanaf zijn kansel. Een verhaal van een of ander uitverkoren volk en een kind dat in Bethlehem geboren werd in een gehucht duizenden kilometers hiervandaan en ook nog eens duizenden jaren terug. De geboorte van een Joodse Wereldleider.

Als het er op aan komt een verhaal met een wel heel bedenkelijk ondertoontje, zeg nou zelf: een duizendjarig wens-rijk, onder supervisie van een leider, voortkomend uit een superras, die over alle wereldvolken zal heersen? EEN VOLK – EEN RIJK – EEN LEIDER.. ‘t Klinkt me behoorlijk totalitair en dictatoriaal, dat moeten we toch niet willen.

Niet zo heel lang geleden hebben miljoenen mensen daar hun ervaring al mee opgedaan. Bij onze oosterburen werd het zoveelste voorproefje van zo’n 1000-jarige rijk in gang gezet, ein Volk, ein Reich, ein Führer.. man, hou op! Misschien dat het eens tijd wordt om deze Hollywood History van ons af te schudden, te zoeken naar de geschied-en-is die vele duizenden jaren vóór het Joodse Sprookje in elkaar geknutseld werd bestaand was.

Terug naar de wondere wetenschap over zon, maan, sterren, onze dagen zijn er nota-bene nog naar vernoemd, Zaterdag (Saturnus), Zondag (Zon) en Maandag (Maan) De daaruit ontsproten riten en gebruiken zoals de Winterzonnewende op (globaal) de 21e van de 12e (het is het moment, de stand van de maan, de zon en sterren niet de datum) .. het moment dat de nieuwe Zo(o)n geboren wordt, de dagen weer langer en warmer gaan worden, de natuur weer op gang komt, alles weer tot bloei en groei komt en het leven weer een nieuwe aanvang neemt. Yule!

Yule – Gut-Yul/God-Wel

Afgelopen donderdag, de 21e december 2017 was het weer zo ver, de winter-wend-de-zon. De 21e december is het Winterzonnewende, het moment dat het Nieuwe Jaar aanbreekt, de kortste dag van het jaar geweest is én de nieuwe zo(o)n geboren wordt, na drie dagen schijnbare stilstand begint de zon aan zijn eeuwige terugkomst, de dagen worden langer. Haar gele stralen vergroenen de aarde en maakt haar vruchtbaar. Het is dan weer de tijd van de Greenman – groenman/huilman.

Groen, Geel en Rood .. dat zijn de kleuren die verbonden zijn aan Yule de Winterzonnewende, het moment dat al duizenden jaren aangeeft dat het Nieuwe Jaar aanbreekt, de nieuwe ZO(o)N geboren wordt. Het ge-KERST-ende feest dat er van gemaakt is kent de kleuren ook. Waar staan ze voor, wat symboliseren ze:

Groen = de kleur die het levensvatbare gewas symboliseert
Geel = het zon/licht dat het gewas leven schenkt, tot wasdom brengt
Rood = dat symboliseert de voortzetting van het leven, de doorlopende bloedlijn

Het Jol, het Yul, het Joel, het wiel

Voordat het eeuwenoude heidense feest ge-KERST-end was, was (en is het nog immer) een van de belangrijkste wiel-feesten van het 8-spakige jaarwiel. Het Yol/wiel, misschien wel te vertalen als meervoudige machtige codex dat inzicht gaf en geeft over leven, dood, zaaien en oogsten, zon en maan, winter en zomer. De bomen, de kransen, de hulst met rode bessen, de appels in de bomen, de lichten in de bomen, de rituelen…, niets anders dan door de religie gekaapte elementen aangevuld met religieus gewenste bijgebogen aanhangsels. Zoals het Detri-Hair, dat van oudsher in de wiel-as van het 8-spakige rad werd afgebeeld dat in veel kerken nog te zien in de vensters, de drie-hazen, het teken van vruchtbaarheid.

De 21e valt tegen half vijf in de middag de schemering, hier op het westelijk halfrond is de aarde zanger, de natuur gaat her-leven, aanstaande is de geboorte van nieuw leven, de geboorte van de Nieuwe Zon die leven brengt.

Yule

Het einde van de duisternis, een feest dat we vieren met het licht, een feest waarmee we de terugkomst vieren van het nieuwe leven, nieuwe gewassen, dat we blij en uitbundig vieren met vrienden en familieleden, met eten, drinken en muziek, het feest van de toekomst, van de verwachting en de hoop op een goede, gezonde, liefdevolle en vredevolle toekomst, zonder strijd, geweld, ellende en dood. Yule, het feest rond het verwarmende vuur van het Joel-blok, het feest van de dans, het plezier, het lachen en joelen… en niet met welk ander en door welke religie, niet door Jaweh, Mohammed of door wie dan ook gekaapt heidens wielfeest, nee Kerst, daar heb ik eigenlijk iets mee,

Kerst.. het Joodse Sprookje

Op zaterdag 1 oktober aanstaande, op de 10e stand van Nieuwe Maan, vier ik met familie, vrienden en buren het eeuwenoude feest van Tanfana, de oude Germaanse godin van de vruchtbaarheid. Met dit jaarfeest werd de oogstperiode afgesloten en trof men de voorbereidingen voor het zaaien van het wintergraan. Tijdens Tanfana (ook bekend als de maangodin) werd de herfst-evening gevierd, het moment waarop de dag en de nacht ‘even’ (gelijk) zijn.

Onze voorouders, de oude Europese volkeren, waren nauw verbonden met de natuur. Voor hen was van levensbelang te weten wanneer te zaaien of te oogsten, kennis te hebben over groei en beschikbaarheid van vruchten en gewassen, van wisselingen van seizoenen en de daaraan verbonden standen van zon, maan en sterren. In hun ur-geloof op basis van de stand van de hemellichamen stond eerbied voor de natuur centraal, werd dit gevierd met feesten, verbonden aan de stand van de maan en zon.

Met het Yul(e)-feest bijvoorbeeld werd met de stand van Volle maan de geboorte van de nieuwe zon gevierd. Dan werd met het draaien van het wiel / joel het nieuwe seizoen ingeluid. Met Litha, de langste dag van het seizoen werd met het lichtfeest de zomerzonnewende gevierd. In totaal acht opeenvolgende jaargetijden- en seizoensgebonden feesten die verbonden waren aan maanstanden, het hele jaar(wiel) rond. Feesten die zich o.a. kenmerkten door (het vereren van het) licht, het ontsteken van vuur en het eten en drinken van de (overvloedige) voortbrengselen.

Tijdens Tanfana werden geschillen bijgelegd, werd door een ‘Ding’ recht-gesproken, (Geding – Herbist-Ding) verwisselden op de (jaar)markt goederen van eigenaar, werd er gedanst, gezongen, gegeten, gedronken, genoten, plezier gemaakt en was het de tijd om terug te kijken naar wat bereikt c.q. geoogst was en om openstaande ‘dingen’ af te handelen.

De naam Tanfana is meerlagig en heeft het een duale betekenis; Tan-Fana. Met het woord Tan(is / Tunes / Tunis) werd in vroeger tijden o.a. water(bron) aangeduid. Ter vergelijking: de oude riviernaam voor de Russische rivier de Don die in het verre verleden de naam Tanis droeg. Het woord verwijst eveneens naar plaatsen van beduiding aan het water gelegen. Tan-fana is gelijkend verbonden met de hemelgodin Tanit, godin van de vruchtbaarheid.  Verder heeft Tan klankverwantschap met de woorden Stan dat staat voor steen en Tan dat staat voor boom. Bron, boom en steen zijn symbolen van voortbrengende kracht, waarbij de moedergodin Tan haar medewerking verleent. De steen staat zinnebeeldig voor de aarde, daar waaruit de mens volgens oeroude voorstelling in ur-sprung is ontstaan. Fan staat voor Fontein. Tanfana, bron van vruchtbaarheid.

Photo: Pixabay – license free images

Schrijven is in wezen tekenen met letters. Woorden bestaan uit een gekozen verzameling hiervan die – vaak in groepjes aaneengesloten – een bericht verwoorden. Met tekens en symbolen is dat eender en verhalen van oer-tijden & spreken een schrift waarvan de duiding amper meer herkend wordt. De kracht & be-teken-is ervan is na duizenden jaren onverminderd sterk en is daarom wereldwijd door uiteenlopende (geloofs)groepen geadopteerd & geannexeerd. Een meerlagige duiding, toekenning & toepassing is wat deze symbolen met elkaar gemeen hebben. In een aantal bijdragen hoop ik u een aantal ervan te duiden.

On-macht & non-band

Tekens en symbolen die wereldwijd zo bepalend, kennis delend en weten-schap overdragend zijn worden door elke religie en andere macht die controle wil uitoefenen met graagte voor eigen nut en voordeel (mis-)gebruikt. Van spirituele, religieuze tot politieke organisaties, elk volgens eigen patroon en belang. Misleiding en bedrog staan in de regel aan de wieg, drijven een wig, met on-begrip en vals weten en niet-zijn/on-zin tot resultaat.

Om de macht van de Ur-Ster te breken, het symbool dat staat voor een succesvolle samen-over-leving en ondersteunende maatschap en berust op een natuurlijk even-wicht, wordt deze letterlijk uit verband/verbinding gerukt en andere denk-patronen daarvoor ingebracht. Patronen die het Gut/God/Goed verbond, die de balans tussen man-en-vrouw, nood-zakelijk om harmonie, vrede, veiligheid en voor-spoed veilig te stellen, wordt verbroken. De Ur-Ster, de man-en-vrouw band, wordt daardoor letterlijk ont-bonden.

(N)on-verbind-ing / (n)on-verbond / on(t)breken / on(t)beren / on(t)baren / (n)on-vrucht-baar / (n)on(t)-macht / niet (m)8-tig zijn enkele inhoudelijke verwoordingen. De gedachte en bedoeling is dat man-en-vrouw uit verband/verbond gehaald worden en elk apart, zelf-staan, zelf-staander worden. Onbalans verbreekt dit eeuwenoude en levens-belangrijke verbond. Man/vrouw zullen daardoor niet in gelijkwaardigheid samen-smelten, on-verbonden, macht-los zijn en in on-balans komen, geen beheersing maar overheersing, geen voor- maar tegenspoed en on-veiligheid.

Schrijven is in wezen tekenen met letters. Woorden bestaan uit een gekozen verzameling hiervan die – vaak in groepjes aaneengesloten – een bericht verwoorden. Met tekens en symbolen is dat eender en verhalen van oer-tijden & spreken een schrift waarvan de duiding amper meer herkend wordt. De kracht & be-teken-is ervan is na duizenden jaren onverminderd sterk en is daarom wereldwijd door uiteenlopende (geloofs)groepen geadopteerd & geannexeerd. Een meerlagige duiding, toekenning & toepassing is wat deze symbolen met elkaar gemeen hebben. In een aantal bijdragen hoop ik u een aantal ervan te duiden.

Gut & Geluk

Cijfertekens die niet zonder reden een positieve betekenis dragen zijn (o.m.) de zes, negen en acht. De zes (staande voor de man) en de negen (staande voor de vrouw) uitgebeeld door twee aan elkaar gespiegelde driehoeken. Hier afgebeeld in blauw het teken voor man en in geel het teken voor vrouw. Een succesvolle samen-over-leving en ondersteunende maatschap berust op een natuurlijk even-wicht, een verbond in balans tussen man-en-vrouw, nood-zaak om harmonie en vrede,  veiligheid en voor-spoed veilig te stellen. Bij het vervlechten van man & vrouw, de zes en negen, (6+9 = 69) vormt zich een (m)acht(ig) verbond waardoor de (eigen) bloedlijn voortgezet wordt. Het 8-teken is in wezen een oneindige en eeuwigdurende lus. In o.a. China dragen de cijfers-tekens c.q. klanken voor 6, 9 en 8 nog immer een voor-spoed-ig karakter.

Schrijven is in wezen tekenen met letters. Woorden bestaan uit een gekozen verzameling hiervan die – vaak in groepjes aaneengesloten – een bericht verwoorden. Met tekens en symbolen is dat eender en verhalen van oer-tijden & spreken een schrift waarvan de duiding amper meer herkend wordt. De kracht & be-teken-is ervan is na duizenden jaren onverminderd sterk en is daarom wereldwijd door uiteenlopende (geloofs)groepen geadopteerd & geannexeerd. Een meerlagige duiding, toekenning & toepassing is wat deze symbolen met elkaar gemeen hebben. In een aantal bijdragen hoop ik u een aantal ervan te duiden.

Gut-Hart

In de kern dragen alle overgeleverde symbolen en tekens de boodschap van de liefdevolle harmonie die verbonden is aan de evenwichtige balans tussen man en vrouw. Zolang man-en-vrouw het duizenden jaren oude even-wicht-verlenende verbond vast houden zal voor-spoed (Gut) en tegen-spoed (Ufil) in balans zijn. Deze Ur/Oer/Eerste voorwaarden tot over-leven waren en zijn dermate belangrijk dat wereldwijd voorouder-culturen en beschavingen hieraan grote waarde hebben verbonden. Ook vandaag de dag – tienduizenden jaren verder in tijd – hebben deze nog steeds hun kracht en macht behouden. Nagenoeg zonder weten of kennis worden deze tekens en symbolen nog steeds toegepast, vaak zoals ze in Ur/Oer/Oor-sprong/spring bedoeld zijn, maar vaak mis-bruikt worden.

Het hart-teken is wereldwijd bekend en het rode hart staat voor liefdevolle verbondenheid, een vorm die – puur op de keeper beschouwd – geen enkele verwantschap heeft met het menselijke hart. Het Gut-Hart is op een geniale wijze meerlagig verbonden aan meerdere tekens en symbolen en kunnen zonder meer de bindingen gelegd worden met o.a. de Ur-Ster, Gut- & Ufil, etc.  Het Gut-hart vind zijn bron in het vier(dubbel)bladerige bloemen jol/wiel waar het de voortzetting van de bloedlijn weerspiegelt van de – in liefde en harmonie – samengaan van man (blauw) en vrouw (geel) wat leidt tot een vruchtbaar (groen) resultaat met als gevolg het kunnen doorzetten van de bloedlijn (rood) c.q. voortleven, voortbestaan. Het Gut-Hart symboliseert Levens-Geluk, echter is een Gut/God voedingsbodem daarvoor een eerste vereiste. Als man en vrouw zich verbinden en samensmelten, zich vermengen, zich met elkaar vermiXen worden daar de voorwaarden voor geschapen. Het groene- hart staat hiervoor symbool. Door man en vrouw met elkaar te ‘kruisen’ (vermengen/verbinden), te vermiXen, ontstaat nieuw leven. Het Groene Klaverblaadje is een hier vanafstammend Ur-oud geluksteken.